Στο τέλος πες μου τι νικά;🍂

Οι άνθρωποι δεν αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε.

Οι άνθρωποι μαθαίνουμε να πληγώνουμε.

Μαθαίνουμε να προδίδουμε, μαθαίνουμε να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Είμαστε αυτοί που δεν μπορούμε να κοιταχτούμε στον ίδιο μας τον καθρέφτη.

Να αντιμετωπίσουμε τους άλλους κατάματα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ψέματα,χωρίς υποκρισία.

Να πούμε αυτά που νιώθουμε.

Να πούμε τις δικές μας αλήθειες.

Να πούμε αυτά που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.

Να πούμε όσα αντέχουμε,και όσα μας πνίγουν.

Εικονικά όλοι είμαστε καλά.

Άλλοι τόσο ευτυχισμένοι στη σφαίρα της φαντασίας, και άλλοι φυλλορροούν σαν τα δέντρα του φθινοπώρου.

Και έρχεται η λύπη.

Αυτή η λύπη που νιώθεις όταν καταλαβαίνεις ότι η φιλοδοξία είναι συνώνυμο της προδοσίας.

Η φιλοδοξία είναι δέσμια.

Χωρίς το μέτρο.

Χωρίς ζάχαρη καφές,δύσκολα πίνεται.

Μα συνεχίζει να είναι το σωστό..

Και ας σε ενοχλεί.

Οι πληγές δύσκολα κλείνουν, παραμένουν, παραμένουν εκεί να μας θυμίζουν τους ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε.

Τους ανθρώπους που στηρίξαμε, τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, τους ανθρώπους που βάλαμε πλάτη,εκείνη την πλάτη που είναι πλέον γεμάτη μαχαιριές.

Και τότε μετράμε-μετράμε τις τρύπες, μετράμε τις απουσίες μετράμε τον πόνο που τελειωμό δεν έχει.

Εύα Αλιβιζάτου 🍂