ΣΕΙΡΗΝΑΙ 🌹

Ήμος τη νηί, νήσον λευκή πελάσοι,

ένθα λεύκαι αεί θρόον φυλλόεσσαι κείνται,

ψήφοι δ’ αλός φαίνειν, είλη τε καύμα Ηλιέοιο,

Όθι, δ’ επί θίν’ αλός υπήνεμον ακτήν, πρόαν ολισθάνει,

κώπας τε ψάμμαθον χρυσίο φιλήσαι,

Χείρα τε τίθει Ηέλιο, όψει δ’ ύστερον,

κούραις ξανθαίσι ευηδείς, κόμη τε λελυμένη,

κύματα ιππεύειν παφλάζοντα, πολύφλοίσβιο θαλάσσης,

εσθήτ’ αφρού είμεναι,

αλός τε μάτην κάλλος καλύψαι πειράν,

Κείθε δ΄ετέρας, ευμήκη κώμη, θιγείν αρούρης,

γυμναί τε άνηβοι, δίαι θεάων, θαύμα ιδέσθαι,

χαμαί σκιάς εζόμεναι, άδειν αρχήν ποιούσι,

λύραις τε κρούειν και φόρμιγξι,

σύριγξι και κροτάλοις,

περί παθέων Έρωτος, ηδέων τε βίου.

Μέμνησο!

Μη πω πλανάσθαι!

Άγκυραν μη καθιέναι!

Δέδησο σχοίνου, ενί ιστώ ψηλώ,

νηός τε μη απέχει,

Έποις γαρ, ηδείς τε ασχροίς, μελιηδείς,

νόος δύναται πλανέειν, κοσμήμασι κιβδήλοις,

Σειρήναι ουκ εισί, ει μη κυμάτων κρούσις,

επί θιν’ αλός, άκρα τε ψήφοις αιγιάλοιο.

Κόμη τε λελυμένη, κάλλος τε δίον,

αφρού εοικώς πλαχθέντος, επί λαν άκρας.

Ωδή τε έρωτος, λύραι, αυλών διδύμων,

όμματα φαύλα, μαστοί τε εξιδρώται,

λεύκης ενί φρεσί πλάνη, φύλλοις εμπαιγμόν,

επί σιγή τε θρόοιο, νόον φαρμάκω έασεν.

Σειρήνες

Όταν με το καράβι σου, στ’ άσπρο νησί ζυγώσεις,

όπου είν’ οι λεύκες που παντοτινά, τα φύλλα τους θροϊζουν,

κι αστράφτουνε τα βότσαλα, στου ήλιου το λιοπύρι,

Κει στην απάνεμη αμμουδιά, όταν γλιστρήσει η πλώρη,

και τα κουπιά φιλήσουνε, τη χρυσαφιά την άμμο,

Kάνε το χέρι αντηλιά, και τότε θα ξεκρίνεις,

κοπέλες όμορφες ξανθές, με τα μαλλιά λυμένα,

να καβαλούν τα κύματα, μόνο μ’ αφρό ντυμένες,

που η αλμύρα μάταια τα κάλλη τους, πασχίζει να σκεπάσει,

Κι άλλες πιο κει με μακριά μαλλιά, που φτάνουν ως το χώμα,

γυμνές με θεϊκή ομορφιά, που να σαστίζει ο νους σου,

κάτω απ’ τον ίσκιο καθιστές, τραγούδι αρχινάνε,

με λύρες και με φόρμιγγες, κρόταλα και σουραύλια,

για του έρωτα τα πάθητα, και της ζωής τις γλύκες,

Εσύ, βάστα! Μην πλανηθείς!

Άγκυρα μην φουντάρεις!

Δέσου γερά με το σχοινί, στο αψηλό κατάρτι,

τη σιγουριά του καραβιού, στιγμή μην την αφήσεις!

Γιατί με λόγια γλυκερά, ξεδιάντροπα, μελένια,

να σε πλανέψει ο νους μπορεί, με ψεύτικα φκιασίδια.

Σειρήνες δεν υπάρχουνε, μόν’ κύματα που σπάνε,

πάνω στην άμμο του γιαλού, στων βότσαλων την άκρια.

Και τα μαλλιά τους τα λυτά, κι η θεϊκή ομορφιά τους,

αφρός είν’ μόνο που ξεσπά, στις κορυφές των βράχων.

Και το τραγούδι του έρωτα, οι λύρες τα σουραύλια,

τα μάτια τα μαυλιστικά, τα στήθια τα ιδρωμένα,

της λεύκας πλάνεμα ήτανε, κοροϊδεψιά των φύλλων,

που με το σιγανοσουσούρισμα, μαγέψανε το νου σου!

Αρσένης Παππάς 🌹