"Ποτισμένες μπομπονιέρες"

Πληγές γενναίες στο σκοτεινό μου κόσμο.

Όλες οι μέρες ίδιες με τις μαύρες κορδέλες,αιώρα του ανέμου.

Δεν ζω χωρίς ηλιόφως.

Με καίνε οι πράξεις,τα λάθη άλλων.

Με τόλμη αναλαμβάνω την ευθύνη για το συμβάν,για όλα πάντα θα νιώθω ευθύνη.

Τραγικός έρωτας πυροβολήθηκε στην άσφαλτο.

Η ψυχή μου έμεινε πλάι σου.

Ζωγραφισμένες μπομπονιέρες κάνουν το λευκό,κόκκινο.

Τα πτηνά με λαιμαργία στήνουν πανηγύρι στο τσιμέντο.

Ακόμη περιμένω την δικαίωση,της βαρβαρότητας που εγώ υπέστη.

Η δική μου σιωπή, τραυματισμένη δέχεται κάθε λογής πυρά.

Σιγά σιγά ξεθαρεύω,να ουρλιάξω

για το δίκαιο του θανάτου σου.

Ορδές άγριων,με καθιστούν υπεύθυνη.

Παρακάμπτοντας τα βάσανα σε τιμώ.

Ρόδα και Μύρα αφήνω εκεί που άφησες πνοή.

Ντύνομαι άνοιξη και πνίγω τις άνομες πράξεις που δεν ακούστηκαν,και ας τις έκανες.

Περιμένω το καλοκαίρι...

Προμηνύεται μπουρίνι.

Μα παζαρεύω με τον ήλιο την ποινή μου.

Τούτος χαμογελαστός σκύβει στο ζαρωμένο μέτωπο μου,καθαρός και καυτός,παρερμηνευόντας, τα δικά μου ζητούμενα.

Έχει εκείνες τις ζεστές αχτίδες που σε βάζουν στην αγκαλιά τους,σβήνοντας τις μαύρες μνήμες.

Η καύτρα του ήλιου κόβει τις κορδέλες,πετώντας στον αέρα ητημμένες.

Ο ήλιος με ωθεί στα θαλασσονέρα.

Εξαγνισμός ψυχής,

ενοχών,τύψεων.

Η ψυχή ζητά τον λυτρωτή της.

Η δικαιοσύνη μίλησε....με κατάνυξη...

Η αλμύρα κλείνει πληγές.

Ο σκοτεινός μου κόσμος λάμπει στο φως του ήλιου.

Τον επέλεξα,για σύντροφό μου.

Ο ήλιος ο βιγλάτορας.

Στεγνώνει η ενοχή.

Οι τύψεις, πήραν κούτσα κούτσα, δρόμο για άλλες πολιτείες.

Οι γλάροι πέταξαν ψηλά...

Εύα Αλιβιζάτου 🌹