Ο Αύγουστος μου ...

Στα βλέφαρα της ψυχής,

άπλωσε τα χέρια του ο χρόνος.

Μύριζε νοσταλγία.

Αύγουστος έφεγγε στα σταυροδρόμια της καρδιάς,

περιμένοντας ένα παραμύθι ν'αρχινήσει.

Νυχτώνει...

Ο Αύγουστος,

ο δικός μου,

έρχεται.

Με ευχές, να μου θυμίζει

τη ζωή που έζησα,

τις στιγμές που ήπια,

τα όνειρα που φόρεσα στη μνήμη.

Και αυτο το φεγγάρι του,

σταμάτησε να μου χαμογελά,

Φεύγει,

πριν προλάβω,

να μεταλάβω το δάκρυ του.

Νυχτώνει...

και γω ...

εκεί,

στα χείλη του.