Ο αφορισμός μου...

Μόνος μου

Ζαλωμένος τις λέξεις που ακόμα δεν έγραψα

κι εκείνες που δεν μου μίλησαν ακόμη — τις προσεύχομαι.

Είμαι η πένα μου κι η προσευχή μου.

Μοναχός — αποσχηματισμένος,

σχεδόν αφορισμένος,

σαν άγριο χελιδόνι που του χάλασαν τα φύλλα τη φωλιά.

Μοιρολογώ από την κούνια,

φορώντας φασκιές από φύκια

δεμένες με μελάνι.

Είμαι η πένα μου κι η προσευχή μου.

Όσα αρνείστε να αντικρίσετε,

κι όσα ποθήσατε — τα άφησα λεκιασμένα.

Μοναχός — αφορισμένος,

γεννημένος για τα καλύτερα

μέσα απ’ τα χειρότερα.

Γυμνός σαν λέξη.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης