Να κοπάσεις αέρα μου!

Το παράθυρο άνοιξα και με φορά άνεμος μπήκε στο δωμάτιο και άλλαξαν όλα μέσα.

Τα χαρτιά απ το γραφείο μου σκορπίσαν σα να ήταν πουλιά ..

Τα μολύβια χοροπηδούσαν κι αυτά σαν τρελά...

και έφερε ο άνεμος αχ τι νέα θεέ μου .

Δέντρα δάση πως καίγονται η ανάσα μου σταματά είναι δέντρα που έβγαζαν φύλλα χαρτί λευκό και μολύβια που θα έγραφαν τώρα όμως κάηκαν.

Πιάνω ένα μολύβι να γράψω μα τι λόγια να πει η λευκή κόλα τσαλακώθηκε το μολύβι λυγάει, απ τα δέντρα κι εμείς άρχισε να μιλάει.

Με τα χαρτιά ,

χαθήκαν τα δέντρα;

ΟΧΙ....

Με τα μολύβια χάθηκαν τα δέντρα ; ΟΧΙ....

Με την βροχή χάθηκαν τα δέντρα;

ΟΧΙ...

Με την φωτιά ναι με την φωτιά χάθηκα τα δέντρα τα δάση...

Μη φυσάς άλλο αγέρα παρακαλά ,να λυτρώθεις ...

Φύσα τα σύννεφα να έρθει βροχή κι ας βραχεί το λευκό χαρτί ...

Το μολύβι να πιάσει χέρι παιδικό η του ποιητή και να γράψει την ιστορία όμορφη χωρίς πόνο χωρίς δάκρυ απ την αρχή .

Κι εσύ φύσα αγέρα κι εσύ βροχή δεν σας θέλω εχθρούς να μπορώ να σας αγκαλιάζω να φωνάζω σας αγαπώ...

Νίκη Σιγάλα