Με ακούς ή άδικα φωνάζω;

Λείπεις...

Μου λείπεις και εγώ πλάθω την μορφή σου στην σκέψη μου, υφαίνοντας σε ασημένιο αδράχτι όλα τα λόγια που φύσηξε ο βοριάς και τα πήρε μαζί του.

Είναι φορές που η σκέψη κάνει την πιο όμορφη αγκαλιά για να χαθώ μέσα της.

Στο πάντα να έμενες και εκεί να κατοικούσες με την παρουσία σου.

Δραπέτες γίνονται τα όνειρα μου για να βρεθούν κοντά σου.

Σκιά του εαυτού μου κοιτάζοντας να θυμηθώ πως ήταν όταν μου χαμογελούσες.

Τα λακάκια στα μάγουλα μου γεμίζουν δάκρυα λύπης, εκείνα που γέμιζαν από τα φιλιά σου.

Υπέρμετρος ο φόβος που πλάνεψε το νου μας καταστρέφοντας τα πάντα σαν πέρασμα τυφώνα.

Οι γητειές περιπλανήθηκαν στην σκέψη αρπάζοντας την αγάπη.

Αυτή την αγάπη που αυτομόλησε με γρήγορο βήμα αφήνοντας πίσω άδεια κορμιά χωρίς καρδιά.

Ψυχή τρύπια που εισχωρούν οι σταγόνες της βροχής για να την πλύνουν να αδειάσει από εσένα και πάλι γεμάτη μένει.

Κουρσάροι μιας δίνης που βρήκε κακοτοπιά στις Συμπληγάδες πέτρες.

Κενά σώματα χωρίς παλμό με ασθενείς χτύπους να παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή.

Σαν κάστρα στην άμμο σωριάστηκαν οι πόθοι και οι αντοχές χάνοντας τις αισθήσεις τους.

Σου φωνάζω να με ακούσεις.

Μόνο από εσένα θέλω να σωθώ.

Με ακούς ή άδικα φωνάζω;

Στέλλα Παζάλου 🌹