"Μαύρη παπαρούνα"

Σου είπα:

Καθηλωτικά είσαι όμορφη —

μελωδία άγνωστη σ’ απόγευμα θλίψης.

Σαν λέξη που στεγνώνει απ’ το μελάνι της ανάγκης.

Αγκαλιά ακλόνητη — είσαι.

Πώς φεύγεις όταν έρχεσαι;

Ανάμεσα σε δάχτυλα, χείλη και αρώματα.

Με μάτια ανοιξιάτικα,

σαν καρποφόρα ποιήματα.

Κι ο Καρυωτάκης λυπάται που πέθανε —

δεν μπορεί να σε γράψει.

Εγώ είμαι εδώ.

Θρηνώ το θέρος,

το βυθίζω σε έναν βαθύ χειμώνα.

Εσύ στις λέξεις μου — χιόνι πάλλευκο.

Βλέπεις;

Ακούς τον ήχο απ’ τα θαυμαστικά μου;

Στην αυλή μου,

παίζουν τα άγρια μυστήρια του έρωτα.

Ζεις την άνωσή μου

μέσα στ’ αλάτι σου;

Πόσοι και πόσοι —

τουρίστες του έρωτος.

Κανείς δεν κράτησε την πένα μου.

Κανείς — τη φθορά μου.

Κανείς τη στόφα μου. Κανείς — τη συμφορά μου.

Λάβε, λοιπόν —

σώμα

κι αίμα.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹