Λογοτεχνική ενσάρκωση

Να σου μιλώ — και να με ακούς.

Σαν χελιδόνι σου πλέκω άσπονδη φωλιά·

να έρχεσαι — να φεύγεις — να μην ξεφεύγεις·

να μένει για εμένα,

ό,τι μπορεί η εποχή σου να φορέσει.

Μου αρκεί; — ουδείς γνωρίζει.

Να ξέρεις να κλαις ανάμεσα στα χέρια μου,

γιατί είμαι πηγάδι βαθύ — και ήλιος·

ο πόνος να αφομοιώνεται

κι ύστερα να στεγνώνει

σαν νεκρός που δικαιώθηκε

για όσα θα έπραττε, εάν ζούσε.

Να βρίσκεις να αγαπάς, δίχως ήττα.

Να αφήνεις το σάρκιό σου

σε εθελούσια δίνη απόλαυσης·

γιατί κύτταρό σου έγινα —

σαν μέλι απαλό σε συντονίζω,

σαν φλογέρα που αφήνει τον ήχο της

στα χέρια ενός παιδιού:

αόριστα, μα δυνατά.

Σου μιλώ. Ακούς;

Σαν άλαλος αετός που ξέρει,

αλύτρωτα, να πετά.

Να με θωρείς και να απορείς:

τι μου φταίει η γης — και δεν πατώ;

Γιατί λέξεις είμαι, να πάρει και να σηκώσει·

ήλιος, πηγάδι, πένα στο τεφτέρι,

οπή σε κίβδηλη φλογέρα.

Σε συν-τονίζω;

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹