"Κάιν και Άβελ"

Αρνούμαι να σου δώσω

αυτό που επιθυμείς.

Είναι σιωπηλά δάκρυα,

αόρατες διάφανες δροσοσταλίδες, της ρημάδικης ζωής μου.

Είναι η νεκρή μου ψυχή...

Εσύ τη θες και αυτή!

Εσύ δεν είσαι ζωή, είσαι τέρας.

Σκοτεινιασμένο το μυαλό μου.

Κοιτώ τα πεφταστέρια...

Θλίβομαι που σαν αρπακτικό, με κυνηγάς.

Τα κύτταρά μου τραγανίζουν με μανία, να σπρώξουν τη σκιά σου μακριά.

Οι κραυγές μου δεν γνωρίζω

αν ακούγονται.

Τις νιώθω όμως, γιατί αδειάζουν τα πνευμόνια μου.

Μου λείπει η φύση.

Η ανέγγιχτες από τον άνθρωπο μυρωδιές του δάσους.

Τα απείραχτα άνθη.

Τα ξύλινα σπίτια.

Αναζητώ ένα παλιό τότε, που δεν θέριευε αγριάδα.

Ζητώ πίσω κάθετι κεκτημένο μου.

Επικρατεί το χάος στα εσώψυχά μου...

Και φταις εσύ.

Φταίει αυτή.

Φταίμε όλοι.

Τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου.

Μα περπατάμε καταρρακωμένοι, θυμωμένοι.

Το πέπλο με βαραίνει, είναι θαρραλέο και αψηφά κάθε κίνδυνο.

Μα όλα θυμίζουν Κάιν και Άβελ. Αδιαφορία για το ίδιο τους το αίμα.

Ο ένας σκοτώνει.

Ο άλλος θυμώνει.

Τσιμέντο ψυχρό, σκληρά τα βλέμματά τους, διαπεραστικά. Ανταπόδοση μίσους, αρνούμαι την εκδίκηση.

Θα κυνηγώ την αυταπάτη,

μου δίνει ελπίδες.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹