Κάθε Αύγουστο...

Οι λέξεις

Αυτές που ειπώθηκαν μέσα στη βαθύτερη ένωση

γίνονται στίγματα – καρφιά στους καρπούς,

στα πόδια φτερά.

Κι αντιλαμβάνεσαι τον πόνο:

να μπορείς να πετάς

και να ’σαι καρφωμένος,

προδομένος.

Οι λέξεις

εκείνες που σβήνονται μ’ ένα βλέμμα,

είναι όσες ακόμη αγαπούν·

όσες ειπώθηκαν σκληρά

και τώρα υποχωρούν

μπροστά σ’ έναν χορό,

σ’ ένα απόγευμα τ’ Αυγούστου.

Κι αντιλαμβάνεσαι τον κόπο:

να βαστάς το φως

όταν ο ήλιος γέρνει.

Οι λέξεις

που έταξαν προδοσία

σ’ έναν εραστή ανύπαρκτο στο παρόν,

είναι οι ίδιες που πάλλονται στο σύμπαν

σαν ακτίνες ήλιου.

Τις ακολουθείς με καρτερία,

περνάς τα γκρίζα συνεφφα¹,

σκοτώνεις για χάρη τους

το φθινόπωρό σου.

Κι αντιλαμβάνεσαι τον πόθο:

να ζεις για κάτι

που δεν σαρκώνεται.

Γιατί οι λέξεις,

φόρεμα κι άρωμά μου,

γίνονται ένα με τον κεραυνό

κι ένα ακόμη με τον πόνο,

την προσμονή,

την αυτεξούσια προδοσία.

Κι έτσι γη κι ουρανός τρέμουν,

σαν το κορμί σου –

σαν το κορμί μας.

Κάθε Αύγουστο.

---

¹ Η γραφή «συνεφφα» αποτελεί συνειδητή ποιητική επιλογή. Το διπλό «φ» παραπέμπει στο σχήμα των ίδιων των νεφών και στη συμβολική ιδέα ότι κανένα «φ» δεν πορεύεται μόνο του — όπως και κανένα σύννεφο στον ουρανό.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης