Ιούλιος

Ιούλη αγαπημένε

Πάντα με ταξίδευες σε όρη,

πεδιάδες θάλασσα ηλιοβασίλεματα,

κόρη άπληστη ανυπόμονη

των οφθαλμών,

δεν πρόκαμα εσέ να τιθασεύσω...

Ακούω ήχους μέσα στη σιγή,

κελάρυσμα πουλιών σε συνουσία με κύμα

απαγγέλλουν άσμα για ζωή.

Βρέχουν φτερούγες και πετούν όπως και εγώ.

Ζωντανεύουν πάντα το απωθημένο,

κάθε όνειρο απατηλό...

Ηλιοβασίλεμα αφροδισιακό

δανείζεται χυμούς από τα χείλη σου

που μοιάζουν με χυμούς από

πορτοκάλια στιβαρά.

Γλάροι ήρθαν να με επισκεφτούν,

να δείξουν πώς απ' τα ψηλά στα χαμηλά,

από τα χαμηλά στα πιο ψηλά,

μοιάζει αλλιώτικη η θέα

στην εξερεύνηση ζωής

και στην καρδιά.

Τα αφρώδη κύματα ξεπλένουν ποτήρια σαμπάνιας του Έρωτα,

δάκρυα που κολύμπησαν,

μακριά παρέσυρε το κύμα,

ξέμειναν τα ποτήρια αδειανά.

Ήρθες κύμα εσύ να λιώσεις την κάψα τής ψυχής

να με γιομίσεις με αφρώδη οίνο τη ζωής,

τη σκέψη που δραπέτευσε

και δεν αντέχει φυλακή κλουβί,

να ελευθερώσεις κρατώντας το κλειδί!

Η καρδιά δεν τιθασεύεται,

δεν αγκυροβολεί,

δεν βρέθηκε ο αοιδός που θα εμπιστευτεί.

Δεν αγαπά , απαίδευτη στο ελάχιστο,

γεννήθηκε για το πολύ

και αθεράπευτα ρομαντική.

Λατρεύει εκείνους μοναχά,

που ανήκουν σε όμοια φυλή!

Παπαδόπουλου. Φ