"Η Τιάρα,ανήκει κάπου αλλού...

Μένω στην άκρη του γκρεμού μετρώντας τα όνειρα με τα δάχτυλα του χεριού μου.

Δεν ήταν πολλά...

Ηταν σταθμευμένα στο πιο όμορφο τοπίο της γης.

Στην ψυχή μου.

Ντυμένη όπως προστάζει το πρωτόκολλο.

Κάθε μέρα κάνω τον περίπατο μου μες στα σατέν φουστάνια με τα περίτεχνα δαντελωτά σιθρού.

Κουράστηκα.

Τρέχω ξανά στην αληθινή ζωή.

Ερωτικά τα απαλά χάδια στα σκληροτράχηλα βράχια ...

Ενα κεφάλι με υπέροχη χαίτη, ακουμπά τον ώμο της. Χαμηλωμένο βλέμμα μακριά από την υψηλή κοινωνία...

Η πολύτιμη Τιάρα,αφημένη στην πέτρα, θυμίζει πως ο έρωτας δεν έχει αξιώματα.

Αγκάθινο στεφάνι μοιάζει... Θαρρείς και έχει υποταχθεί σε σχέδιο μεγαλεπίβολο, με δόξα και τιμή, στις σκαλιστές κασέλες χρυσού, και βαλάντια, θλιβερά ένοχων μυστικών, ραντισμένα με πλούτο, από τα βάσανα φτωχών ταπεινών.

Τούτο το δειλινό απεγνωσμένα τα αγγίγματα, κρύβουν τη φυγή τους.

Τα μακριά μαλλιά της γίνονται δίχτυ σωτηρίας, γδύνεται με βιάση, μένοντας πιο φτωχειά από την υπηρέτρια της...

Με το γκρι λινό φόρεμα να την ντύνει σαν μία άγνωστη, υπόσχεται στον έρωτα της ψυχής της, ποτέ να μην το μετανιώσει....

Πριν πιάσει το μπουρίνι κοίταξε την διαμαντένια Τιάρα.

"Δεν θα μου λείψεις, ποτέ μου δεν σ' αγάπησα...δεν έφταιξες...

Είσαι πανέμορφη και πλούσια μα δες τη δυστυχία μου.

Σκαλίζεις κούφια μυαλά ...χωρίς αγάπη, χωρίς χαρά,κρατάς ασπίδα αγνότητας και περηφάνιας,μα είσαι ψέμα...

Μικρά λαμπερά ψέματα, όλα μαζί στολίζουν ευγενείς τίτλους.

Μείνε εδώ και προστάτεψε με, δώσε μου την ευτυχία, εγώ με μία βαρκούλα ταπεινή γίνομαι ευτυχισμένη, έχω τα κότσια να σε χαιρετήσω δίχως να σε πουλήσω για μία καλύτερη ζωή

Και τώρα αντίο παντοτινό ...

Δεν μου ανήκει το στέμμα, δεν μου ανήκεις ούτε εσύ...

Μείνε στην αυτοκράτειρα, και ας φορέσει μαύρα.

Μόνο μη μου κρατάς κακία.

Κρατώ κρυμμένη την κοιλιά, μην καταλάβει η αρχοντιά, και της φορέσουν τίτλους, σαν γεννηθεί,και τιμηθεί.

Όρκο σου δίνω θα την πω Τιάρα να σε θυμίζει."

Μα φύγε για το πριγκιπάτο!

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹