Η συγχώρεση

Η συγχώρεση

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη.

Δεν σημαίνει να σβήνεις μια στιγμή στο χρόνο, σαν μια σκιά που δεν υπήρξε ποτέ.

Είναι η θλιμμένη ευαισθησία που σηκώνει το βλέμμα από το άδικο και αποφασίζει να κοιτάξει μπροστά, χωρίς ωστόσο να πάψει να ξεχνάει.  

Πολλές φορές κάθομαι και μετρώ πόσες λέξης συγχώρεσης μοίρασα.

Θυμάμαι τα λόγια που με κόψανε σαν ξυράφι, τις στιγμές που η καρδιά μου έμοιαζε με σπασμένο γυαλί. Θυμάμαι επίσης, πως κρατούσα την οργή μου δαγκώνοντας τα χείλη.

Νόμιζα πως έτσι η γεύση της απογοήτευσης θα ήταν λιγότερο άνοστη.

Αλλά δυστυχώς η απογοήτευση είναι δηλητήριο που αφήνει πάντα μια πίκρα ανεξίτηλη, ό,τι κι αν κάνεις.

Το συνειδητοποίησα μία νύχτα, κοιτάζοντας το είδωλό μου στον καθρέφτη.

Στην άλλη πλευρά της αντανάκλασης είδα μια ζωή που έλιωνε μέσα στη μνησικακία και μου φάνηκε πως άκουσα μια φωνή που έβγαινε από τα βάθη του ασυνείδητου.

Έμοιαζε να γράφει μ' ένα αόρατο χέρι σε αχνιστή θαμπάδα - Η συγχώρεση δεν είναι δώρο για τους άλλους, είναι το εισιτήριο της ψυχής προς τη γαλήνη.  

Κι έτσι ξεκίνησα, σιγά-σιγά, να ημερεύω όπως λυτρώνεται ο ουρανός μετά την καταιγίδα. Δεν κατάφερα να σβήσω τον πόνο, αλλά του έδωσα χώρο να αναπνεύσει δίπλα στη συμπόνοια. Η συγχώρεση έμοιαζε με έναν κήπο που γεννούσε νέα άνθη μέσα σε μια ξεραμένη γη. Χάιδεψα τις πληγές μου. Κάποιες έμειναν ανοιχτές, άλλες άφησαν ουλές. Όλες μια υπενθύμιση πως είμαι ακόμα εδώ και αναπνέω...

Σήμερα, όταν σκέφτομαι εκείνους και εκείνες που με πλήγωσαν, η καρδιά μου δεν σφίγγεται. Υπάρχει μια γαλήνη, σαν τη σιωπή μιας θάλασσας που κρατάει αιχμάλωτα μέσα της τα ατίθασα κύματα. Η συγχώρεση με έμαθε να αγαπώ χωρίς να προσδοκώ. Να δίνω χωρίς να περιμένω. Και ίσως αυτό τελικά να είναι το μεγαλύτερο δώρο, να ξέρεις ότι το είναι σου ή το εγώ σου μπορεί να σπάσει, αλλά όχι να σταματήσει να ακτινοβολεί.

Κείμενο

Ιωάννα Σταθοπούλου 💦

Σκιτσογραφία Ιωάννα Σταθοπούλου 💦