Η ζυγαριά των αποσκευών...

Ανοίγω το δρόμο, το μεγάλο ταξίδι, με όλες τις αποσκευές, ψυχής μου σκιές.

Κάποιες βαριές σαν πέτρες, κι άλλες φως, αχτίδι, μαζί μου τις κρατώ απ’ τις χαρές κι απ’ τις πληγές.

Είναι η ζωή μου όλη, σε σάκους κιβώτια, τα λάθη που 'γιναν,

κι όσα δεν τόλμησα να πω.

Τα γέλια τα μεγάλα, των δακρύων τα ποτήρια, και την ταυτότητά μου, που πάντα την κρατώ.

Στην πλάστιγγα έριξα όσα χρόνια έχω ζήσει, την πείρα, τη γνώση, τις μάχες τις πολλές.

Μα τότε η καρδιά μου φώναξε να σταματήσει, έτοιμη να ζυγίσει τις δικές της τις φθορές.

Και με χαρά μου είπε: "Κοίτα, δεν έχει βάρος, έχουμε τέτοια ισορροπία στον χορό!

Άφησε τις αποσκευές, αυτόν τον άχρηστο φόρο,

Εγώ κι Εσύ αγκαλιά, ας προχωρήσουμε στο φως."

Γιατί το πιο βαρύ, το πιο χρυσό φορτίο, είναι η αγάπη στον εαυτό, καθρέφτης καθαρός.

Κι αν πρώτα δε χαρίσω στον εαυτό μου το θείο, πώς στους άλλους θα δώσω, καρδιά με σκοπό;

Αφήνω λοιπόν τη ζυγαριά, χαμογελώ κι αφήνομαι, το ταξίδι συνεχίζεται, με λιγότερη ψευτιά. Γιατί οι αποσκευές... κι αν μείνουν, δε χρειάζονται, όταν η ψυχή είναι γεμάτη και δυνατή.

Νίκη Σιγάλα 🥀