Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ

Εύα Αλιβιζάτου

Και τώρα, μόνο αλήθειες.

Εγώ και εσύ.

Η αλήθεια είναι φίλη σου.

Έχεις, άραγε, από αυτές;

Τις αληθινές φίλες, από τις διάφανες, αυτές που μοσχοβολούν βιολέτα.

Αγάπες που ξεχύνονται μέσα από λέξεις, στέκονται περήφανες, δίχως πίκρα και θυμό, καθάριες ρωγμές, τα πληγωμένα συναισθήματα εδώ δεν έχουν θέση...

Και με τη λύτρωση που μου αναλογεί, αφέθηκα ελεύθερη για να μπορώ να είμαι δίκαιη.

Να μη σε δικάσω.

Είμαι ψυχή.

Ο θόρυβος που βγαίνει από τον καθρέφτη διαμαρτύρεται, κάτι τον ενοχλεί.

Το πρόσωπό μου κρύβει ουλές. 

Κάθε μία έχει τη δική της ιστορία. Ακουμπώ με το νου μου την πρώτη απαλά, να μη πονέσω, τα μάτια κλείνω και εικόνες χοροπηδούν μπροστά μου.

Ήταν τότε που ήρθε η πρώτη γροθιά στο μέτωπο και δεν έτρεξε δάκρυ, μόνο ένα μούδιασμα και τσούξιμο. 

Το αγαπημένο ραδιόφωνο έκρυβε πάντα τις δικές σου βλασφήμιες. Πάντα, η μουσική έκρυβε μυστικά και λάθη. 

Μα ήσουν πιστός, τακτικός στην εκκλησία, παρέα με λοιπούς φίλους. Ένα κεράκι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, νόμιζες ότι έσβηνες τις αμαρτίες και τα λάθη σου.

Προσπερνώ την άσχημη, θολή σκέψη μου κι αγγίζω άλλη μία ουλή -οι φίλοι μου την λένε ρυτίδα.

Τούτη δω έκανε θόρυβο.

Τα δάκρυα έσταζαν στο πάτωμα, σχηματίζοντας μικρές λίμνες, αόρατα διάφανα κρίνα.

Δεν φυλακίζεται όμως ο πόνος.

Μια βαθιά κραυγή αφήνει τη δική της διαμαρτυρία.

Και αν σε καταδικάσω εγώ, θα σε απαλλάξει μια άλλη φίλη, η κοινωνία.

Η αλήθεια δεν έχει ελπίδα, κάνουν παρέα. Μα ο αγώνας είναι άνισος... Τώρα πια, κάθε ουλή έχει κι ένα χαμόγελο κρυμμένο. Ίσως γιατί δεν νιώθουν αιχμάλωτες, ούτε ελέγχονται.

Έχουν δικαίωμα στη φωνή, έχουν ανάγκη να μιλήσουν.

Είναι σπουδαίες φίλες, γεμάτες εμπειρίες.

Αφού πετάξω τα "πρέπει", τα "μη", τα "δεν μπορώ", κάνω παρέα με το ημέρωμα της ψυχής μου.

Κι όσο μεγαλώνω, τόσο μαθαίνω να τολμώ, χρειάζεται κόπος για να ζήσω, χρειάζεται υπομονή για να πιστέψω στον εαυτό μου.

Το αγκίστρι της θαμμένης αξιοπρέπειας τραυματίζει το δάχτυλό μου, μα ο δείκτης μου καταφέρνει και αιμορραγεί, μέχρι να γίνει φως το αίμα και το βλέμμα να λάμψει ξανά.

Παλεύω να καθαρίσω τις δακτυλιές του καθρέφτη.

Μα, η λεηλασία τόσων ετών τον έχει καταστρέψει.

Η λεηλασία διαπέρασε το κρύσταλλο.

Ο ήχος εκκωφαντικός.

Δεν μου χρειάζεσαι, καλέ μου! Κομμάτια μείνε, θρύψαλα γίνε. Θα είμαι εγώ η αλήθεια μου, θα είμαι εγώ οι φίλοι μου. Στο υπόσχομαι στην έκρηξη! Θα γίνει λάβα, να χαθεί η αδικία της πυγμής.

Κάποτε θα αγκαλιαστούν όλες μαζί οι φίλες, Δικαιοσύνη, Κοινωνία, Αλήθεια, χωρίς αδικία.

Αλήθεια η νικήτρια, η βία στη φυλακή της!

Εύα Αλιβιζάτου