Επιθανάτιο του Ιούλη

Πριν καν προβάλλει ο Αύγουστος,

με ζύγωσαν διστακτικές του Ιούλη οι τελευταίες ημέρες.

Απόρησα — γιατί εμένα, του φθινοπώρου το παιδί;

Ήμουν για κάθε Ιούλη άχρηστος.

Μου ψιθύρισαν χάρη βαθιά·

με βλέμμα σκιερό, μου ζήτησαν να τολμήσω ποίημα επιθανάτιο —

να διαβαστεί μπρος στο Αιγαίο,

τη μέρα που θα έφευγαν.

«Κάθε έτος έχει τις δικές του ημέρες», μου είπαν.

«Όταν ο μήνας φύγει, εκείνες πεθαίνουν —

και νέες θα γεννηθούν του χρόνου».

Η σκέψη θύμισε φθινοπωρινή οδύνη.

Τόλμησα να αρνηθώ — ήτανε άκαμπτες!

Απείλησαν πως θα κρυφτούν στην αλμύρα της ψυχής μου·

πως θα γυρίσουν γεμάτες ήλιο, τον Οκτώβρη.

Παραδόθηκα.

---

II.

Ιούλη, μάγιστρε κι αφέντη —

μπρος στου Αυγούστου τη μαντεμένια φθορά,

συ κυριαρχείς και κυριεύεις του θέρους

τις πλάνες και τους έρωτες.

Γίνεσαι παλάτι πυρωμένο,

και η θάλασσα σε ακολουθεί στα μέσα δώματα.

Ιούλη, επώδυνε, κρυψίνους θεέ —

φεύγεις, κι οι μέρες σου γίνονται

προσευχές του έτους.

---

III.

Κι έτσι, μες στου Ιούλη τη σιγή, απέβιωσα -για λίγο- κι εγώ.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹