Είχα ένα κυλικείο Αληθινή ιστορία

Είχα ένα κυλικείο... όπως το λέω.

Ένα κυλικείο με μια μικρή πόρτα, ίσα που χωρούσα να μπω μέσα.

Και στο ύψος και στο πλάτος.

Ότι καλούδια μου ζητούσαν τα παιδάκια προσέφερα,ζαχαρόψωμα, κουλούρια, τυρόπιτες, φρούτα και καμιά φορά σοκολατίτσες, στα κρυφά.

Όπως συνηθίζεται να βγάζουμε από τα ντουλάπια, μήπως και μας πάρει κανένα κατοχικό μάτι της διεύθυνσης χαμπάρι, και βρούμε

τον μπελά μας.

Είχα ένα κυλικείο όπου τα διψασμένα στόματα των μικρών λουλουδιών, κελαηδούσαν από

τα "ευχαριστώ" και ιδρωμένα ρουφούσαν σταλιά σταλιά με ευγνωμοσύνη το νερό.

Ένας ωκεανός λέξεων και παραπόνων γινόταν σαν με πλησίαζαν:

"Η μαμά ο μπαμπάς, η δασκάλα, τα παράπονα... εκείνα που στα δικά τους μάτια φάνταζαν τεράστια....

Είχα ένα κυλικείο που μετρούσα στο τελείωμα της μέρας, τι χρωστώ, τι κρατώ, τι προσφέρω.

Και σαν τελείωνε το μάθημα πετούσαν και ένα "καλό μεσημέρι κυρία "λες και ήμουν τίποτις γραμματιζούμενη.

Και έπρεπε να φέρονται ευγενικά. Ένα μικρό δωμάτιο σαν τουαλέτα στο μέγεθος στέγαζε την ψυχή μου, για έξι χρόνια,μα φεύγοντας άφησα κάτι από εμένα.

Μέχρι και όλο τον εξοπλισμό που το έστησα, δώρο στον επόμενο...

Τα παιδιά τώρα σπουδάζουν.

Κάποια άλλα εργάζονται, φιλότιμα, ανόθευτα συναισθήματα.

Καθαρές ψυχές που χρόνια μετά

με αγκαλιάζουνε, φωνάζουν από μακριά, βλέποντας με πια και λέγοντάς μου με σεβασμό:

"Κυρία τώρα είστε διάσημη, και σπουδαία!

Τώρα γράφετε βιβλία!

Δεν έχετε κυλικείο!"

Και αφού τα δάκρυα τσουλάνε στα μάτια μου, απαντώ:

"Είχα ένα κυλικείο που το έλεγα "Αγάπη"

"Ναι κυρία, γιατί ό,τι περίσσευε μας κυνηγούσατε, να μας το δώσετε στο σχόλασμα!"

"Ναι γιατί μπορούσα, φυσούσε φιλότιμο, εκείνη την εποχή, παιδί μου.

Τώρα δεν περισσεύει"

"Αλλά τώρα είστε συγγραφέας κυρία!"

"Τώρα είμαι αυτή "που κάποτε είχα ένα κυλικείο" παιδί μου..."

Αυτό κυρία να το ξαναπάρετε !!!

Και να γράφετε εκεί, για εμάς, για όλους,για τα άλλα παιδιά,που πεινούν!!"

Θα γράψω για το κυλικείο,λοιπόν.

Άγνωστη συγγραφέας υπόσχεται

Εύα Αλιβιζάτου 🌹