Είμαστε ότι γράφουμε

Άπλωσες τα χείλη σου στο μαξιλάρι μου

....

Ο θαυμασμός έμεινε αχρησιμοποίητος.

Ακουμπώ τις άκρες τους.

Κάνω το περίγραμμά τους—

παιχνίδι αταξίας.

Περιτριγύρισμα - σαν να φοβάμαι το μέσα.

Σε κοιτώ—και προσεύχομαι.

Εγώ, ο αδογμάτιστος.

Προσεύχομαι!

Ευγνώμων σ’ έναν άγνωστο θεό.

Σκέφτομαι τους νεκρούς μου:

μερίμνησαν, να βρω—επιτέλους—κλίνη.

(ή μήπως με πρόδωσαν,

δίνοντάς σου τον εαυτό μου

λίγο πριν σβήσω;)

Σαν να καταλαβαίνεις την επίκληση στο «για πάντα»,

ανοίγεις λίγο—το λίγο—τα μάτια σου.

Κι ένα χαμόγελο,παράξενο,

διαμορφώνει την ύλη σου.

Τα βλέφαρά σου...

πάντα με πρωτοταράζουν.

Είμαστε ό,τι γράφουμε.

Κι ό,τι δεν είμαστε— μήπως ετούτο ποθούμε βαθύτερα;

Γιατί κοντά σου έγινα κι εκείνα

που φοβόμουν να γίνω.

Έγινα.

Κι εσύ, ατάραχη σαν αστραπή,

κλονίζεις δίχως να κλονίζεσαι.

Απώλεια με σώμα.

Που σώζει όταν καταργεί.

Στη μίζερη αγωνία της ζωής—

πού να χωρέσει τόση αγάπη;

Πού να σταθεί;

Όλα είναι αἰόλα—για να υπάρξει μια τέτοια αλήθεια.

(κι αν αύριο είμαι νεκρός;)

Γι αυτο σου λέγω:

Είμαστε ό,τι γράφουμε.

Κι ό,τι δεν γράψαμε ποτέ

θα μείνει απωθημένο—

σαν έρωτας που δεν άντεξε την αγάπη.

Να γράφουμε, λοιπόν, τα αίολα.

Κι εκείνα που στον ήλιο τείνουν.

Γιατί αύριο,θα είμαστε κιόλας

νεκροί.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹