Είμαι νάνος,Χιονάτη μου...

Γεννήθηκα νάνος.

Έτυχε μου είπαν...

Δεν ρωτήθηκα ποτέ αν θέλω. Απλά έτυχε.

Έτσι είναι η ζωή.

Την δεχόμαστε όπως έρχεται.

'Eχω μυαλό τόσο,όσο δεν φαντάζεστε, δεν αποτελεί πρόβλημα στο ύψος μου αυτό.

Έχω μυαλό περισσότερο από πολλών μαζί σαν εσάς...

Δεν πειράζει να γελάτε όταν περνάω από δίπλα σας, συνήθισα τους γέλωτες, τον χλευασμό

τα ειρωνικά σχόλια και χαμόγελα.

Οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να γελούν, να αστειεύονται και να ανταποδίδω με καλοσύνη την απορία στο βλέμμα τους, είναι τα μικρά, αθώα παιδιά.

Αυτά τα πλάσματα έχουν τις πιο  συναρπαστικές συμπεριφορές.

Με αγγίζουν αλλά με αγάπη,και λίγη απορία αλλά νιώθουν ότι το ύψος μας έχει κοινό στοιχείο.

Οι χειρότερες συμπεριφορές προέρχονται από τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Η αδερφή μου όμως αντιμετωπίζει με διαφορετική στάση το νανισμό της.

Φοράει πάντα αθλητικά παπούτσια, ενώ  μπορεί να γίνει λίγο ψηλότερη με τ΄ ανάλογα παπούτσια. 

Επιλογή της.

Η Χιονάτη.

Η Στέλλα όμως σκαρφαλώνει στα ράφια των σουπερμάρκετ με άνεση, βάζει τα τελάρα που βρίσκει μπροστά της, πηδάει ψηλά, γελάει, σουφρώνει μία σκαλίτσα με γρήγορες κινήσεις, ή ακόμα και σκουπόξυλο, ότι βρει και αρχίζει να πετά στο πάτωμα αυτό που χρειάζεται.

Όταν πιάσει αυτό που θέλει, φυσικά τακτοποιεί τα πεταμένα σε ένα χαμηλό ράφι.

Έχω πολλούς φίλους, τους αγαπώ και κάνουν παιχνίδια με το μπόι μου.

Είναι σπουδαίο να φαίνομαι στα μάτια τους ξεχωριστός, διαφορετικός.

Όταν συναντιέμαι μαζί τους αρχίζουν την κλάψα για τα δικά τους σοβαρά προβλήματα.

Με ποιον μάλωναν στην δουλειά  τους, ποιο κορίτσι δεν τους κοιτάζει, πόσα λιγότερα χρήματα παίρνουν από αυτά που οι ίδιοι κρίνουν ότι αξίζουν, και άλλα τέτοια.

Από ότι καταλαβαίνω, είναι πιο πολλά από τα δικά μου.

Στο τέλος της κοπιαστικής συζήτησης, τους λέω σοβαρός:

«Βγάλτε μία κάρτα αναπηρίας, να ησυχάσει το κεφάλι σας».

Τότε σταματούν και με κοιτούν.

Μα εγώ συνεχίζω με ηρεμία:

«Γιατί όπως ξέρετε, οι νάνοι θεωρούνται ανάπηροι!

Γιατί όπως ξέρετε, το δικαίωμα στην εργασία είναι σαφώς  περιορισμένο!

Γιατί όπως ξέρετε, οι άνθρωποι ντρέπονται να μας κάνουν και πολύ παρέα!

Γιατί όπως ξέρετε, δυσκολευόμαστε να πατήσουμε ακόμα και το κουμπί για το ασανσέρ!

Γιατί όπως ξέρετε, δεν φτάνουμε το σκαλί του λεωφορείου!

Γιατί όπως ξέρετε, δεν μπορούμε να διαλέξουμε ένα παγωτό από το ψυγείο!

Γιατί όπως ξέρετε, δε μπορούμε να συμμετέχουμε σε διαγωνισμούς εργασίας!

Γιατί όπως ξέρετε, όταν μαγειρεύουμε, έχουμε σκαμπό για να ανακατέψουμε τα μακαρόνια να μην κολλήσουν!

Γιατί όπως ξέρετε δεν βρίσκουμε πάντοτε σπίτι κατάλληλο πού να φτάνουμε να μπούμε στο μπάνιο!

Γιατί όπως ξέρετε,  είμαστε ανάμεσά σας, αλλά είμαστε κι αόρατοι!

Γιατί όπως ξέρετε, είμαστε η ψυχή της παρέας, μιας παρέας που η δική σας καθημερινότητα είναι πιο εύκολη!

Μα όπως ξέρετε, το ύψος μετριέται με την ψυχή όχι με τους πόντους!

Γιατί όπως ξέρετε, είμαστε άνθρωποι και εμείς! Αλήθεια!

Τι ξέρετε για εμάς; 

Είμαστε νάνοι!»

Η Χιονάτη μόνο ξέρει. 

Η Χιονάτη μόνο νιώθει.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹