Δεν έλειψαν, όχι. Μήτε τα ταξίδια. Μήτε οι ατελείωτες διαδρομές. Κι όλες είχαν ένα παράγοντα κοινό. Να δυσκολεύει η αρχή μα εσύ να κρατάς, το μεγαλείο της στο τέλος. Τριγύρω σαν ταινία πάνε και έρχονται οι ζωές μας.. μέσα στων άλλων. Ευάλωτα νιώθεις όσο κάποιος εθισμένος. - Όμως για λίγο, σκέψου... - Κάτι καταφέραμε. Να βαδίζουμε στη κάθε μέρα, ξεχωριστά. Κάτι για να πούμε. Πως τελικά... Όμορφα ήταν. Πως ο χρόνος σαν πέρασε, δεν μας γέρασε την ψυχή. Μια ανατολή... για να υπ