Γάλα για την Αλεξάνδρα 🌹

"Είμαι ο ασήμαντος!

Θα υποφέρω νιώθοντας ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να ταΐσεις τη κόρη μας, ένα πιάτο φαγητό από εμένα,τον ταπεινό και άχρηστο ακαμάτη."

Η Θέκλα άνοιξε το στόμα της να πει μια λέξη...

Μα κατά βάθος ήξερε ότι ο Κωστής είχε δίκαιο.

Τίποτα δεν πήγαινε καλά στη ζωή τους, "η φτώχεια τρώει τον παρά" του μουρμούρισε άπνοα.

"Το παιδί πρέπει να ζήσει να χαμογελά να νιώσει τον πλούτο" άρχισε το γνωστό τροπάριο ο Κωστής.

"Το παιδί τον πλούτο τον έχει μέσα του.

Τον έχει μέσα στην οικογένεια κακομοίρη ακούς!

Μέσα στην οικογένεια, εδώ μέσα!"

Είπε αγανακτισμένη η Θέκλα!

"Ακούω της είπε μόνη σου τα λες εγώ είμαι ένας κακομοίρης, τι μπορώ να κάνω πες μου"

Τα δάκρυα στάλαξαν στο τραχύ πρόσωπο του άνδρα.

Το μπαλωμένο ρούχο του επιβεβαίωνε την ανέχεια, και τη φτώχεια του, ορφανοτροφείο ήταν το δικό του σπίτι, και κατόπιν η κηπουρική η απασχόληση του,τα χρόνια που πέρασαν.

Μα σαν γνώρισε τη Θέκλα κατάλαβε ότι ήταν ο μοναδικός έρωτας στη ζωή του.

Κάθε μέρα αναρωτιόταν:

Γιατί πες μου θεέ μου γιατί!

Γιατί τόσο πόνο...

Γιατί να ζούμε έτσι,γιατί κάθε μέρα να παλεύω για το μεροκάματο.

Τόσο αυτός όσο και η γυναίκα του όπου έβρισκαν πήγαιναν για μεροκάματο.

Μα όταν το ορφανοτροφείο έκλεισε, μεταφέρθηκε σε άλλο χωριό, στην επαρχία η μετακίνηση είχε παραπάνω έξοδα από έσοδα, και η απαγοήτευση άφησε το στομάχι τους αδειανό.

Η μικρή Αλεξάνδρα κοιτούσε και τους δύο.

Θα κρατήσω την πείνα μου σκέφτηκε μέσα της ακόμα ένα βράδυ...

"Γιατί μαλώνετε;

Εγώ δεν πεινάω ούτε έχω όρεξη να φάω, όλη μέρα με το ζόρι να τρώω!

Ορίστε θα πιω ένα ποτήρι γάλα και αυτό για να σας κάνω το χατίρι"

Οι δυο γονείς ήξεραν ότι η μικρή έδινε ακόμα μία παράσταση καλύτερη ακόμα και από την δική τους.

"Μικρή μου μάγισσα πάμε για ύπνο" ψιθύρισε σου υπόσχομαι ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.

Ο Κωστής όλη τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι.

Στο μυαλό του τριβέλιζε η απόφαση που πήρε ...

Ναι θα έφευγε και θα περνούσε απέναντι στην Ιταλία.

Εκεί θα έβρισκε την αληθινή του οικογένεια.

Πριν φύγει η διευθύντρια από το χωριό,του είπε τη μισή αλήθεια της ζωής του.

Η μισή αλήθεια της ζωής του βρισκόταν εκεί..

Στο Παλέρμο της Σικελίας.

Δεν έχασε χρόνο,το ξημέρωμα πέρασε από την εκκλησία,ο παπάς είχε γνώση για τα πάντα και τον εμπιστευόταν ο Κωστής,χρόνια τώρα.

Του έδωσε λίγα χάρτινα χρήματα, και δύο λίρες τον σταύρωσε και του έδωσε την ευχή του.

"Να γυρίσεις γρήγορα παιδί μου, θα προσέχω τις γυναίκες της καρδιάς σου"

Το ταξίδι του Κωστή δύσκολο.

Η ψυχή της Θέκλας πόνεσε σαν είδε τα ρούχα από την ντουλάπα να λείπουν.

Είπε στην Αλεξάνδρα τα ωραιότερα ψέματα, και τα μεγαλύτερα της ζωής της, αρκεί να μην καταλάβαινε η κόρη της που ήταν ο πατέρας της.

Ο Παππάς έπαιρνε το δρόμο και την ανηφόρα καθημερινά άφηνε ότι μπορούσε, πότε μπομπότα, πότε ζυμαρικά, πότε αλεύρι και καμιά κότα από την παπαδιά.

Το ταξίδι του Κωστή γεμάτο αγωνία και φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Σκέψεις μπερδεμένες στο κεφάλι του.

Το ταξί τον άφησε μπροστά από το βικτωριανό σπίτι στην πλατεία Κοστέλο.

Το κουδούνι στην πόρτα της πανσιόν ήταν αυτό που θα καθόριζε το μέλλον του.

Ο πατέρας του τον κοιτούσε...

ήταν ολόιδιος,ολόιδιος αυτός.

Τα χέρια του έτρεμαν ...κάτι είχε σίγουρα.

Σκέφτηκε ο Κωστής.

"Είμαι ο Κωστής Συριανός.

Την διεύθυνση σας μου έδωσε η κυρία Ισμήνη πριν χρόνια."

"Από το ορφανοτροφείο.... δεν είμαι εγώ ο πατέρας σου,

εγώ είμαι ο αδερφός του πατέρα σου είμαστε δίδυμοι.

Πέρασε μέσα παιδί μου."

Ο Κωστής πάντα απέφευγε την καταραμένη αλήθεια μα τώρα βρισκόταν μπροστά της.

Ο θείος του ο Φώτης ξεκίνησε να διηγείται τι συνέβη πριν από είκοσι εφτά χρόνια στην ορεινή Μακρυνίτσα.

Του εξιστόρησε ότι η μητέρα του έφυγε απο τη ζωή τη στιγμή που ο ίδιος γεννήθηκε.

"Μα ο πατέρας σου δεν άντεξε το σοκ....

Αφηρημένος οδηγούσε καθημερινά...έχασε τη ζωή του με τον μικρό σκαραβαίο, ένα χρόνο μετά,δεν ήξερα για σένα,ήμουν στην Αφρική στο κυνήγι των ελεφαντόδοντων...

Γύρισα δέκα χρόνια μετά, όπου και μέσω του Ερυθρού Σταυρού έμαθα από την Διεύθυνση του ορφανοτροφείου για σένα.

Έστελνα πολλά χρήματα για σένα...ζούσα στην Αφρική στην κύρια Βαλάντη, με την ελπίδα να επιστρέψω να σε βρω.

Μα μου έστειλε πριν δύο χρόνια επιστολή πως δεν επιθυμείς να με γνωρίσεις παρόλο που συνέχισα να στέλνω χρήματα,να στα δίνει....

Προφανώς δεν το έκανε...

Ο θείος του έδειχνε λυπημένος.

Ο Κωστής κόπηκε στα δυο...

Αποκαλύψεις...πίκρα μα όλα θα άλλαζαν.

Οι επόμενες μέρες ήταν αυτές που θα έκαναν χαρούμενο τον νεαρό άνδρα.

Σύντομα θα έφερνε την οικογένεια του στο Παλέρμο,

για μία καλύτερη ζωή.

Δόξα τω θεώ ο θείος του ήταν ευκατάστατος.

Είχε μία μικρή πανσιόν που πήγαινε πολύ καλά.

Ο ύπνος αγκάλιασε το ταλαιπωρημένο κορμί του..

Τη νύχτα οι αστραπές δεν τον άφηναν να αγαλλιάσει έως που ο πόνος φώλιασε στην καρδιά του.

Ένα κακό προμήνυμα, ή το άγχος του να ήταν...

Το ξημέρωμα ο θείος του χτύπησε την πόρτα στην καθαρή του κάμαρα.

Το τηλεγράφημα έτρεμε στα χέρια του θείου Φώτη.

Ηταν ο παπά Σταύρος.

Λέξεις μπερδεμένες.

Θολά διάβαζε:

Παιδί μου η Θέκλα έφυγε...χάθηκε για πάντα, αναθυμιάσεις η σόμπα ξέρεις...

Η κόρη σου μη φοβάσαι, η Αλεξάνδρα είναι καλά.

Η κόρη σώθηκε...

Ο Κωστής ούρλιαξε σαν πληγωμένο ελάφι.

Γιατί γιατί...

Φώναζε,γιατί....

Χρόνια μετά η Αλεξάνδρα τον κοιτούσε αφοσιωμένο στον υπολογιστή.

Η φωτογραφία του θείου και του πατέρα του, (Του παππού της)έλαμπε στον τοίχο περήφανη στη χρυσό κάδρο.

"Μπαμπά θα αργήσω οι ταινία δεν κρατά αιώνια... με περιμένει η Ντενίζ

μπαμπά με ακούς;"

Ο Κωστής την κοιτούσε στα μάτια.

"Πρόσεχε παιδί μου... η ζωή είναι σκληρή...

Η ζωή δεν χαρίζει τίποτα και δεν χρωστά σε κανέναν.

Πρόσεχε τώρα...."

Έτρεμε το δικό του χέρι τώρα ...

Η κόρη του θα έπρεπε να μάθει από μικρή να ζει μόνη της.

Η Αλεξάνδρα γύρισε την πλάτη στον πατέρα της να μη δει το δάκρυ της.

Είχε καταλάβει ότι θα χαθεί και αυτός, ότι θα φύγει κι αυτός από τη ζωή,μα η ζωή δεν μοιράζει επιθυμίες.

Η ζωή έχει τα δικά της γραμμένα στον καθένα.

Οκτώ μήνες μετά:

Στον τάφο του πατέρα της σήμερα θα μετέφεραν και την σωρό της αγαπημένης της μητέρας μετά από πολλά γραφειοκρατικά προβλήματα.

Η ίδια συνέχισε να προσεύχεται.

Δεν αλλαξοπίστησε.

Τα χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν, ένα μόνο δεν άλλαξε στη ζωή της Αλεξάνδρας.

Κάθε βράδυ συνέχισε να πίνει ένα ποτήρι γάλα...

Για όλη της την ζωή.

Κείμενο Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Σκιτσογραφία Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹