ΒΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ' ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΛΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

ΒΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Έφυγες βιαστικά για τις κοιλάδες του Παραδείσου

χωρίς μια προειδοποίηση,

χωρίς μια χειρονομία αποχαιρετισμού

Θυμάμαι τα τρελά μας ταξίδια

στους γαλαξίες της νιότης μας,

τους αλλοπαρμένους πόθους μας

για την ανακάλυψη ουρανίων σωμάτων ηδονής,

τα φευγάτα όνειρα μας

που τελικά ξεψύχησαν

μέσα στα παγωμένα νερά

του ανεκπλήρωτου

Ανάβαμε για λίγο το φως

της έκστασης

και ύστερα βουλιάζαμε

στα σκοτεινά νερά του

Αναζητούσαμε με τ' αστρόπλοιο μας

τους κόσμους της αγάπης

και της κατανόησης

μα αυτοί κρύβονταν

πίσω απ' το πέπλο ανεξήγητων μυστηρίων

και μουδιασμένων αισθήσεων

που πλήγωναν το πρόσωπο μας

Και όμως περπατήσαμε μαζί

αμέτρητα έτη φωτός,

ελπίζοντας να βρούμε την αλήθεια μας

Τώρα που βιαστικός

απομακρύνεσαι απ' τη Γη,

πώς ν' αντέξω τη μοναξιά

απροστάτευτος μπροστά στο δυνατό

φως των αστεριών που πεθαίνουν

χωρίς να με ρωτήσουν;

Σκιές και εικόνες μνήμης

με συνοδεύουν καθημερινά

χωρίς να νοιάζονται αν βρήκα

το κλειδί της σιωπής μου

Τώρα οι αναμνήσεις μου

με βουλιάζουν σε ωκεανούς άγνωστων πλανητών

λαβωμένο απ' την απουσία σου

αληθινέ μου φίλε...

Χρήστος Ντικμπασάνης