Ασυγχώρητος στη συγκυρία μου

Φασκιωμένος με τον φόβο από παιδί,

εθίστηκα σε όσα έζησα εκεί.

Κυκλωμένος απ’ το γάβγισμα του θανάτου, που τάχα δε με τρομάζει,

κι είναι έπαρση βαθιά να σκέφτομαι πως με κλονίζει

μήπως επιστρέψει

η φθορά του να βλέπεις το βάσανο να λιώνει τα κόκαλα.

Αποστρέφομαι, Κύριε, τη δικαιοσύνη Σου

κι όλο ετούτο το σκοτεινό παραμύθι κάποιας «ελεύθερης» βούλησης.

Αυτή εν τέλει μάς κλειδώνει

στην άχρηστη αίσθηση της αθανασίας.

Να είσαι, Κύριε, αληθής:

να φωνάζεις πως όλα είναι φτωχά και προδιαγεγραμμένα.

Γιατί, Κύριε; Γιατί να Σε αποδεχθώ ανωμοτί;

Δεν με πείθει ετούτος ο κόσμος πια —

γιατί αυτό που ήμουν σαν παιδί δεν ενηλικιώθηκε.

Κι έτσι έμεινα άγουρος ιππέας με λέξεις ώριμες,

φρουτώδεις, με διάρκεια σπουδαία,

χάριν της ψύξης ετούτης της κοινωνίας.

Ναι, Κύριε, τολμώ μέσα απ’ τα φάσκια μου να Σου μιλήσω —

σαν έντομο, σαν κόμμα,

γιατί στο χέρι μου έχω, ως μέσο διαφυγής, μια τέλεια…

Αναρωτιέμαι τι έμεινε να με φυσήξει ξανά.

Να νιώσω έστω για κλάσματα τη θάλασσα,

τα κύτταρά μου να πέφτουν και να γεννιούνται, έστω και μισά.

Δεν υπάρχει άλλος τόπος για να αποθάνω τη ζήση μου —

είτε σκλαβωμένος, είτε αδούλωτος.

Αναρωτιέμαι.

Πρέπει να φύγω.

Να κλειστώ ξανά στο μακάβριο δωμάτιό μου,

να φορέσω τα ρούχα του πατέρα,

τ’ άρωμα της μάνας —

γιατί έτσι το έφερε ετούτη μου η ύπαρξη.

Το αποδέχομαι;

Τι άλλο να κάνω, μου λες;

Συγγνώμη!

Δεν ονειρεύομαι πια έναν καλύτερο κόσμο.

Πρέπει να φύγω.

Ασυγχώρητος στη συγκυρία μου.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹