Αποχώρηση🌹

Κάθεσαι απέναντί μου και κουνάς το δάχτυλο, τα μάτια σου ξεχειλίζουν μανία, πόσος φθόνος μπορεί να φιλοξενηθεί μες σ’ ένα βλέμμα;

Συνεχίζεις να φωνάζεις χωρίς ειρμό, χωρίς νόημα, μπλεγμένος μέσα σε όλες τις ατυχείς συγκυρίες της ζωής σου.

Παλεύω ν’ αντισταθώ, να εξηγήσω.

Να συμπορευτούμε, να διαφωνήσουμε μεν, αλλά να μην φτάσουμε στα άκρα.

Μετά από λίγο, έχεις την σιωπή μου.

Εκείνη, που σηματοδοτεί την αποχώρηση.

Κοντοστέκομαι κι αναρωτιέμαι ‘’αξίζει τον κόπο ν’ αναλώνω τόση ενέργεια, τόση ψυχή;’’

‘’Όχι!’’ ακούγεται ο εσώτερος εαυτός μου.

"Έδωσες τον αγώνα τον καλό. Φτάνει!’’

Αξίζει μόνο όταν υπάρχει ψυχή κι ενσυναίσθηση.

Όταν διακρίνεις μόνο το Εγώ και τον φθόνο, ποιος ο λόγος; Είναι σαν να χτυπάς ένα ατσάλινο τείχος με γυμνά χέρια, πιστεύοντας ότι θα το λυγίσεις..

Αντίο φίλε, δεν μου χρειάζεται άλλο η οργή σου.

Δεν έχω πια χώρο στη ζωή μου γι’ αυτήν.

Άφησέ με να πορευτώ στο δικό μου μονοπάτι, μήπως και οδηγηθώ στο Φως, μετά από τόσο σκοτάδι που με κέρασες...

Στέλλα Σωτήρκου 🌹🌹🌹