Αδιόρατο κενό...💦

Πώς να περιγράψεις αυτό, το αδιόρατο και απροσδιόριστο συναίσθημα, το κενό, που γεμίζει την ψυχή σου, σου κλέβει το χρόνο σου, αποπροσανατολίζει τα βήματά σου, βουλιάζει ο νους και χάνεται στο άστοργο, αδηφάγο χάος του;…

Πολλές φορές συμβαίνει στην διαδρομή της ψυχής του, κάποιος να πιστεύει πως η ζωή του είναι άδεια, ανούσια και τελειωμένη… 

Ωστόσο εργάζεται μηχανικά, τρώει μηχανικά, συναναστρέφεται μηχανικά.

Μπορεί συχνά, ναι, και να κοινωνικοποιείται, αλλά χωρίς 

να τον αγγίζουν οι στιγμές που βιώνει, μην αντέχοντας το βάρος 

του κενού που κουβαλάει.

Και μπορεί κάλλιστα να είναι μια ονειροπόλα ψυχή που έχει εξιδανικεύσει κάποια πράγματα στη ζωή της κι αυτό το αδιόρατο κενό να επικάθεται σαν βραχνάς στα βρόχια της ψυχής, σαν περιττά λέπια που την εμποδίζουν ν’ ανασάνει, να ζήσει…

Σε τέτοιες στιγμές, απόσυρσης της ψυχής, μένοντας βουβή και μόνη, αναλογίζεται, στοχάζεται και τέλος αναρωτιέται τί είναι αυτό το κενό, το αδιόρατο που της ορίζει και της καθορίζει την ύπαρξή  της; Γιατί τίποτα δεν κινεί τα νήματά της και την κρατά 

σε μια καθηλωτική αδράνεια;… 

Πλέον, πιστεύει ότι όλα έχουν φτεροκοπήσει ανεπιστρεπτί, και καμιά ελπίδα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα για ν’ αλλάξει το χλωμό σκηνικό της ζωής του και έτσι, σαν αποδιοπομπαίο πιόνι της μοίρας, υποτάσσεται ως μέτοικος σ’ έναν κόσμο άδειο κι αδιάφορο, σ΄ έναν κόσμο μιας ματαιόπονης ζήσης… 

Και, τότε, μέσα στο έρεβος της καθηλωτικής άρνησης, αναπάντεχα, χωρίς να έχει καταλάβει έρχεται η ανατροπή. Απλά, σαν ένα ανεπαίσθητο κλικ. Σαν μια σπίθα, που είναι αρκετή για να πάρει φωτιά ένα ολάκαιρο ένα δάσος, γυρίζει άρδην το ρυθμό της ζωής του. 

Ο κόσμος αρχίζει να στρέφεται με παράδοξη ευφορία κι αισιοδοξία και να αχνοφαίνεται ένα χαμόγελο στα χείλη, που μέρα με την ημέρα φαίνεται να πλαταίνει και να αποδιώχνει τη νωθρή όψη…  Νιώθει, σαν να υποχωρεί το κενό και η ψυχή να γεμίζει, θαρρεί, με κάτι πρωτόγνωρο, που δεν έχει ξανανιώσει…

Δεν καταλαβαίνει, καν, πως συμβαίνει… 

Απορεί…

Κι όμως, το έχει ξανανιώσει, αλλά στην νέα έξαρση της καρδιάς έχει υποστεί βαθιά καθίζηση στα έγκατα της λησμονιάς, σαν αμελητέα θύμηση και δίνει διάσταση στο νέο. 

Αλλά είναι, και βέβαιο, πως κάθε φορά που του συμβαίνει, πιστεύει πως είναι η πρώτη και για πάντα φορά ...

Τί είναι αυτό;

Μα ένα βλέμμα, μοναχά, που έρχεται απροσδόκητα κι απροσκάλεστα και που είναι ικανό με μια ριπή να διεισδύσει έως τα κατάβαθα του είναι του, διώχνοντας τάχιστα το κενό κάνοντας κατάληψη νου και ψυχής.

Και, βέβαια, τι άλλο μπορεί να είναι…

Ασφαλώς, ο Έρωτας!..

Αυτός που απροσδόκητα  χτυπάει το ρόπτρο της καρδιάς του και του ανοίγει ασυναίσθητα το αμπαρωμένο πατζούρι της.

Αυτή, η απόλυτη κινητήριος δύναμη που ζωντανεύει όλος ο ιστός της ύπαρξής, φτερουγίζει η ψυχή στα ουράνια, γελούν τα μάτια και η καρδιά…  

Δεν υπάρχουν σύννεφα, καταιγίδες, ανύπαρκτες οι φουρτούνες και μόνο σε ατρικύμιστα πελάγη ταξιδεύει και σε μαβιά δειλινά, πλέον, ακουμπούν οι στοχαστικοί χτύποι της καρδιάς….

Όχι, δεν μπορεί 

αυτό το θαύμα, που το λένε έρωτα, να τελειώσει, να σβήσει, 

από τη στιγμή, που αποδεδειγμένα, δυο καρδιές αγαπιούνται βαθιά 

κι ανασαίνει η μια για την άλλη….

Αλλά, έτσι δεν συμβαίνει πάντα στα πρώτα στάδια του έρωτα, πάντα δεν υπερχειλίζει με ακατάληπτα συναισθήματα η καρδιά κι ο δρόμος της αγάπης μοιάζει με όνειρο;.. Θαρρείς πως είσαι μέσα σε ενα αερόστατο και ταξιδεύεις μαγικά μέσα στην απεραντοσύνη της, 

σε μια ροή που εσύ την καθορίζεις, έχοντας στην απόλυτη εξουσία της και τον έλεγχο των σχοινιών… Νιώθεις τόσο τυχερός κι ευτυχής, που τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει αυτήν ανυπέρβλητη ταύτιση 

κι αρμονική συνύπαρξη συναισθημάτων στο απρόσβλητο στερέωμα της αγάπης…

 Κι εκεί που ταξιδεύεις μέσα στο βαγόνι της ευτυχίας σου μαγικά 

κι αμέριμνα, ξαφνικά, σπάει ένας ιμάντας… μόνον ένας! 

Μα είναι αρκετός! 

Σαν ένα μικρό κι αδιάφορο «πρέπει», που μέχρι εκείνη την στιγμή 

δεν είχες προσέξει την ύπαρξή του και που καραδοκούσε στην πρώτη ευκαιρία, να φανερωθεί με την απολυτότητά του.

Και είναι να μην γίνει η αρχή, για να χάσει την απόλυτη και σταθερή πορεία του το αερόστατό σου.. Μετ’ ου πολύ, κι άλλος ιμάντας, φθαρμένος απ’ την τριβή κάποιου «όχι», που δεν είχες αντιληφθεί, σπάει…

Κι άλλα, «μεν», «δεν», «αλλά», «διότι» καταφτάνουν συνωστισμένα κι επιτακτικά, ξεπροβάλλοντας ένα- ένα  απ’ τη σκιά μιας μίζερης και υποταγμένης αλληλουχίας υπαγορευμένων στάτους της ζωής .

Το αερόστατο χάνοντας ύψος, σαν να παθαίνει εμβολή, πέφτει και συντρίβεται στο όνομα όλων αυτών των ολιγόγραμμων λέξεων, που όσο μικρές κι ασήμαντες φανερώνονται μέσα στο λόγο, έχουν, όμως, ισχύ ανυπολόγιστη, σαν μοχλοί που μπορούν να άρουν στους μικρούς κι επιλήψιμους ώμους τους, βάρη ασήκωτα και νόμους αδιάβλητους και απροσπέλαστους…  Εισχωρούν στο βάθος του υποσυνείδητου, δρουν καταλυτικά φέρνοντας νέα ανατροπή!… Κι αρχίζει η υποχώρηση των συναισθημάτων. 

 Σύννεφα μαύρα γεμίζουν, τον ουρανό της καρδιάς και μπόρες την κατακλύζουν.

Σε τι ένταση οι οδύνες της…

Την κάνουν να υποφέρει φρικτά. Άμορφη κ ανούσια η ζωή, πάλι, χωρίς την παρουσία του έρωτα, μουντή και τυρρανική η αναμόχλευση των όσων εζησε μαζί του...

Νιώθει ότι πεθαίνει ό,τι όμορφο ο έρωτας της εμβόλισε και πεθαίνει και αυτή  μαζί του...

Αδειάζει και πάλι το κροντήρι  της και 

ο χρόνος μισητός και καταχθόνιος στοιβάζει στη θέση των όσων  ονειρευτηκε κι έζησε, την αδιαφορία της ψυχής για ό,τι σπέρνεται γύρω της, αφού για εκείνη δεν υπάρχουν, πια, σπόρια του έρωτα, ικανά για να φυτρώσει η αγάπη και να καρποφορήσει η χαρά  της ζωής...

Έτσι, κάθε μόριό της, μέρα με τη μέρα , σιγά- σιγά, σαν επάρατη νόσος,  κατακλύζεται εκ νέου από το αδιόρατο κι απροσδιόριστο παθογόνο  Κενό...

Έτσι προσδιορίζεται ο κύκλος ενός  ουτοπικου έρωτα.

Όταν δεν υπάρχει εκείνο το υπόβαθρο που θα του προσφέρει σιγουριά και ασφάλεια, χωρίς να κινδυνεύει να υποπέσει σε μονοπάτια ουτοπικά, που θα τα καθορίζουν όλα τα επιγραμματικά, αρνητικά μόρια, των απόλυτων "πρέπει" και στάτους της ζωής...

Λιλή Βασιλάκη 🌹