Αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης με ελπίδα 🌹(Απόσπασμα)

«Αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης με ελπίδα»

«Άριστον υγιαίνειν, δεύτερον δε κάλλος, τρίτον δε πλούτος.-

Το καλύτερο είναι η υγεία, το δεύτερο η ομορφιά, το τρίτο ο πλούτος.»

Πλάτων, Φιλόσοφος  (427-347 π.Χ.)

Σαντορίνη, 07:35, 30 Ιουλίου 2023.

Οι πρωινές ζωογόνες  ηλιακές ακτίνες έμπαιναν ανεμπόδιστες από τα τεράστια τζάμια του πολύβουου κρατικού αερολιμένα της Σαντορίνης.

Πλήθος τουριστών διαφορετικών εθνικοτήτων πηγαινοέρχονταν με τα κινητά τηλέφωνα τους και τα διαβατήρια τους στο χέρι καθώς κουβαλούσαν τεράστιες πολύχρωμες βαλίτσες και ασήκωτους σάκους.

Ένα νεαρό ζευγάρι με το μικρό δεκάχρονο κοριτσάκι τους είχε μόλις περάσει τον διαβατηριακό έλεγχο και κατευθύνονταν προς την έξοδο.  Αφού νοίκιασαν ένα μικρό ερυθρό fiat 500, έβαλαν τις αποσκευές τους στο όχημα και ξεκίνησαν για το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Μεγαλοχώρι που είχαν νοικιάσει για τέσσερις ημέρες.

Το όχημα κινούνταν στον φιδογυριστό δρόμο ασφυκτικά γεμάτο με οχήματα, βανάκια και μηχανάκια μια που βρίσκονταν στην καρδιά του καλοκαιριού και η Σαντορίνη είναι ένας από τους διασημότερους ταξιδιωτικούς προορισμούς της υφηλίου με τον αριθμό των επισκεπτών κάθε χρόνο να ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο.

Βέβαια ήταν λογικό να έλκει τα πλήθη μια που η Σαντορίνη είναι ένα ηφαιστειακό νησί που δημιουργήθηκε μετά από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1613 π.Χ και ο ηφαιστειακός κώνος που ήταν το προϋπάρχον νησί μεταμορφώθηκε στην μισοφέγγαρη καλδέρα και στα νησιά Θηρασία, Παλαιά Καμένη Θήρας, Νέα Καμένη Θήρας και Ασπρονήσι. Το τοπίο που διέσχιζαν ήταν μοναδικό με τα χρωματιστά στρώματα των ηφαιστειακών πετρωμάτων να εναλλάσσονται αρμονικά μεταξύ των χρωμάτων καφέ, κόκκινο, λευκό και κίτρινο. Ήταν ότι πιο κοντά σε σεληνιακό τοπίο θα μπορούσε να διασχίσει ένας άνθρωπος που δεν ήταν αστροναύτης. Ανά τακτικά διαστήματα εκατέρωθεν τους εμφανίζονταν και από ένας πρασινωπός μεγάλος αμπελώνας με τα γευστικά σταφύλια του που αναπτύσσονταν στο εύφορο ηφαιστειακό έδαφος. Η Αννούλα κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια το πρωτόγνωρο τοπίο. Μετά από μια δεκαπεντάλεπτη διαδρομή εισήλθαν στο Μεγαλοχώρι, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Σαντορίνης και εντυπωσιάστηκαν από τα λευκά ασβεστωμένα σπίτια με τις μπλε θήρες και τα παράθυρα τους, τα στενά λιθόστρωτα σοκάκια διακοσμημένα με τις κόκκινες  αναρριχώμενες  μπουκαμβίλιες, τις εκκλησίες με τους μπλε τρούλους, τα εστιατόρια και τα μπαρ με τους γευστικούς πειρασμούς τους και την πληθώρα  των μαγαζιών που πρόσφεραν ότι μπορούσε να επιθυμεί ένας επισκέπτης. Πάρκαραν το αμάξι τους στο ξενοδοχείο που ήταν χτισμένο πάνω στο χείλος της καλδέρας και αφού τακτοποιήθηκαν απόλαυσαν από το μπαλκόνι τους την θέα της απόκρημνης καλδέρας με τα λευκά υπόσκαφα σπιτάκια που ήταν χτισμένα μέσα στον βράχο.

«Λοιπόν, που θέλουν να τα πάω τα κορίτσια μου», ρώτησε ο σαραντάχρονος ψηλός μελαχρινός άντρας χαμογελώντας.

«Θάλασσα μπαμπά και μετά στο μουσείο της Χαμένης Ατλαντίδας», απάντησε το χαμογελαστό κοριτσάκι που είχε αφαιρέσει το ερυθρό καπέλο της και φαίνονταν το άτριχο κεφάλι της, αποτέλεσμα των χημειοθεραπειών που υποβάλλονταν λόγω της λευχαιμίας.

«Απ’ ότι φαίνεται Χρυσοβαλάντη, η Αννούλα μας ετοίμασε και την διαδρομή που θα ακολουθησουμε», είπε η κοκκινομάλλα λυγερόκορμη τριανταπένταχρονη  γυναίκα και φίλησε τρυφερά το κεφαλάκι της κόρης της.

«Δυναμική γυναίκα σαν την μητέρα της, σωστά Αναστασία», αποκρίθηκε ο Χρυσοβαλάντης.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν φτάσει στην περιοχή Περίσσα, στην νοτιοανατολική ακτή της Σαντορίνης, στην οποία βρίσκονταν τα παραλιακά μπαράκια της Σαντορίνης με την χαρακτηριστική μαύρη ηφαιστειακή άμμο. Η παραλία ήταν γεμάτη  από μεσόκοπα ζευγάρια με τα μικρά παιδιά τους να τρέχουν ανέμελα, νεαρά ζευγάρια που απολάμβαναν τον έρωτα τους, νεαρούς που επιδίδονταν σε διάφορα παιχνίδια στην θάλασσα, νεαρές που έβγαζαν μανιωδώς αναμνηστικές φωτογραφίες και ηλικιωμένους με το ταίρι τους που απολάμβαναν τον καφέ τους. Δίπλα στα παραλιακά μπαράκια υπήρχαν εγκαταστάσεις θαλάσσιων σπορ, καταδυτικά κέντρα, πάρκο νερού και χώρος για βόλεϊ παραλίας για τους πιο αθλητικούς και περιπετειώδεις. Βρήκαν δύο ξαπλώστρες κάτω από μια ευρύχωρη ψάθινη ομπρέλα και απόλαυσαν από ένα κοκτέιλ τροπικών φρούτων κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο με τον θαλασσινό αέρα να τους δροσίζει. Μπήκαν και οι τρεις τους στην ζεστή καταγάλανη θάλασσα με τα πολύχρωμα μαγιό τους και άρχισαν να πλατσουρίζουν στον αμμώδη βυθό της θάλασσας ρίχνοντας νερό ο ένας στον άλλο. Η Αναστασία σκέφτηκε πως αν κάποιος τους έβλεπε από μακριά θα έλεγε τι ευτυχισμένη οικογένεια. Δυστυχώς όμως κάθε οικογένεια κουβαλάει τον σταυρό της. Με τον άντρα της είχαν γνωριστεί όταν ήταν φοιτητές πληροφορικής στην Θεσσαλονίκη. Ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και μετά από λίγα χρόνια ήρθε ο καρπός του έρωτα τους η Αννούλα. Άνοιξαν μια πετυχημένη εταιρεία πληροφορικής στην Θεσσαλονίκη και όλα έμοιαζαν ονειρεμένα. Πριν από εννιά μήνες όμως η κορούλα τους διαγνώστηκε με λευχαιμία και ξεκίνησε ο εφιάλτης τους. Νοσοκομεία, ιατροί, εξετάσεις, χημειοθεραπεία και πάλι από την αρχή. Και οι δυο τους ήταν δίπλα στην κορούλα τους η οποία όμως είχε την στωικότητα μιας Αμαζόνας και δεν έχασε ποτέ το χαμόγελο της. Ο τελευταίος γιατρός τους είπε πως η μοναδική ελπίδα ήταν να βρεθεί συμβατός δότης μυελού των οστών. Το καλό ήταν πως πλέον οι άνθρωποι ήταν πιο ευαισθητοποιημένοι ως προς τις ανίατες ασθένειες και ο αριθμός των ατόμων που γίνονταν δότες είχε αυξηθεί εκθετικά σε όλο τον κόσμο. Έτσι ανέμεναν με καρτερία το θαύμα.

Γεώργιος Παλαιστής 🌹