Αέρηδες...

Πολλοί Αέρηδες διαφόρων κατευθύνσεων συναντήθηκαν στο μέσο τ' ουρανού

στροβιλίζοντας για ώρες

και σφυρίζοντας μια με τόνο μπάσο

και μια με οξύ.

Χιλιόμετρα διένυαν τρέχοντας δίχως σταματημό

και χωρίς να κοιτάζουν πίσω, αψηφώντας τα δέντρα και τα εμπόδια που συναντούσαν και παρασύροντάς τα με την ξέφρενη ταχύτητά τους.

Κανείς δεν μπορούσε να τους αντισταθεί,

να σταματήσει την γρήγορη ροή τους και να τους πείσει να μειώσουν την ορμή τους για να απολαύσουν το ταξίδι τους.

Μόνο ο ήλιος επέμενε να προσπαθεί ζεσταίνοντας με τις ακτίνες του τον τόπο,

μήπως κι αποφασίσουν να σταματήσουν για ένα δροσιστικό διάλειμμα.

Μα ούτε αυτό δεν ήταν ικανό για να τους σταματήσει ή έστω να μειώσει την ταχύτητα τους,

δημιουργώντας πολλές πληγές στην γη και μεγαλώνοντας το παράπονο της.

Λίγο αργότερα, επ’ ευκαιρία των εντάσεων τους,

προκλήθηκαν πυρκαγιές άλλες λόγω απερισκεψίας,

άλλες λόγω υπαιτιότητας κι έγινε η κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη.

Στον ουρανό την ίδια ώρα,

τα γεμάτα με καπνούς σύννεφα έπλεαν μ' αναστεναγμούς προσπαθώντας να φύγουν μακριά για να μην βλέπουν τις καταστροφές που συντελούνταν.

Αλλά εκείνο που δεν γνώριζε κανείς είναι πως κι άνεμοι έτρεχαν έτσι για να σωθούν από κάτι,

κάτι που τους τρόμαζε συνεχώς

και τους αγρίευε όταν το αντίκριζαν.

Έτρεχαν για να αποφύγουν την αυταπάτη του κόσμου που ήρθαν να ζήσουν,

έτρεχαν να κρυφτούν από την μεταμφίεση της ομορφιάς σε παράνοια και με κάθε τρόπο να αποφύγουν κάθε απάνθρωπη συμπεριφορά που έβλεπαν.

Έτρεχαν σαν να τους κυνηγούσαν

και γι' αυτό δεν ήταν δυνατό γι' αυτούς να μειώσουν ταχύτητα.

Κανείς όμως δεν μπορούσε να τους καταλάβει κι η εύκολη λύση της κατηγορίας τους λάμβανε κατά το πλείστον χώρα σε όλη την επικράτεια.

Κάποια στιγμή αργότερα που νύχτωσε για τα καλά,

φάνηκε το φεγγάρι ολόγιομο, σχεδόν πανσέληνος,

από τα πιο ψηλά βουνά.

Ξύπνησε απότομα από το θόρυβο που άκουγε και προσπαθούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί,

συνειδητοποιώντας την τεράστια αλλαγή του καιρού και των καταστάσεων που διαδραματίζονταν στην όμορφη γη που πάντα με τόση αγάπη κάθε βράδυ φώτιζε.

Και τότε, ήταν το πρώτο που διαισθάνθηκε ότι όλα προέρχονταν από την ανθρώπινη κακοποίηση της γης παντός είδους κι επίσης από πού προερχόταν ο μεγάλος θυμός των αέρηδων που τους δημιουργούσε αυτή τη συνεχή κι αμείωτη ένταση.

Με την πρώτη ευκαιρία,

έριξε το φως του με γλυκύτητα πάνω τους και τους ψιθύρισε λόγια αγάπης κι ομορφιάς,

λόγια ελπίδας και αισιοδοξίας.

Ακόμη τους έδωσε ένα όνειρο,

ένα χαμόγελο κι ένα λαμπερό άστρο από τον ουρανό για φυλαχτά.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και τότε οι δυνατοί αέρηδες άρχισαν να μειώνουν την ταχύτητα τους

και να παίρνουν άλλη τροπή.

Περίμεναν τα σύννεφα να ταξιδέψουνε παρέα,

περίμεναν τα πουλιά για να τους δείξουν το δρόμο για νέους προορισμούς,

περίμεναν να ξυπνήσουν τα παιδιά για να παίξουν μαζί τους σηκώνοντας φύλλα,

περίμεναν τον ήλιο να τον καλημερίσουν και ν' ανταλλάξουν χωρατά

κι ακόμη τον κάθε διαβάτη για να του εμπνεύσουν εμπιστοσύνη με την αέρινη καρδιά τους.

Κι έκτοτε όλα άλλαξαν κι ήταν πιο όμορφα.

Από την στιγμή που κάποιος τους κατανόησε έγιναν όλα πιο ομαλά.

Συντελέστηκε και προηγήθηκε όμως πρώτα η αλλαγή μέσα τους πριν εξωτερικευτεί στον υπόλοιπο κόσμο, για να έρθει μετέπειτα στην ζωή τους η αρμονία, η ομορφιά κι η χαρά.

Κι από τότε, το φεγγάρι έγινε για πάντα ο καλύτερος κι ο πιο έμπιστός τους φίλος.

Τα βράδια τους έγιναν πιο υπέροχα, καθώς σταματούσαν και ξάπλωναν στις ακροθαλασσιές

για να το περιμένουν ν’ ανατείλει και να συνομιλήσουν μαζί του.

Ροδοθέα Θεοτοκάτου