Ήλιε μου...

Ήλιε μου....

Ζηλεύω που σεργιανίζεις αμέριμνος στην κοινωνία μιας άυλης ηδονής

Σε μια πλατεία που πάλλεται χωρίς να βρυχάται

Σε μια πατρίδα χωρίς σύνορα και τείχη

Χωρίς λιμάνια και γυμνές αγκαλιές

Ζηλεύω το κάλλος της άφθαρτης μορφής σου που αγόγγυστα εκπληρώνει αιώνιους όρκους υποταγής και ταπείνωσης.

Και αναδύεσαι....

Κάθε φορά που ακούς τις αυγερινές σάλπιγγες να ήχουν μέσα από το φτερούγισμα των κυμμάτων.

Και δίνεσαι....

Κάθε φορά που θρύψαλα γίνονται οι θύρες τ' ουρανού

Και ανοίγονται τεράστιες φωτινές λεωφόροι

Για να συνεχίσεις το μοναχικό σου ταξίδι μακρυά από μίζερους αναστεναγμούς και άχρωμες θλίψεις.

Ζηλεύω...

Που είσαι ταγμένος να στεγνώνεις τα Θεία δάκρυα

Που ξεσηκώνουν θύελλες και καταιγίδες οργής μπροστά στον όλεθρο με ανθρώπινη υπογραφή

Ήλιε μου....

Ζηλεύω που γέρνεις το κεφάλι και φεύγεις άσπιλος

Διασχίζοντας ωκεανούς από μολυσμένες ανάσες

ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΑΔΩΝΗ🌹