"Έχασε το σφυριχτράκι"

Ήταν μικρό γυαλιστερό, σαν αστέρι στο λαιμό.

Του το 'χες δώσει μια βραδιά,

σ' ένα παλιό λιμάνι.

Είχες πει πως αν χαθεί μες στο σκοτάδι το βαρύ, να σφυρίξει

και θα 'ρθεις, πριν η νύχτα τον πλανέψει.

Τώρα η τσέπη του άδεια ,

το μέταλλο πια δεν ζει.

Μόνο η ανάμνηση του ήχου

στο μυαλό του έχει μείνει.

Έχασε το σφυριχτράκι που

του είχε χαρίσει,

Κι αυτός ο ήχος πια δεν βγαίνει

απ' το στόμα του.

Χάθηκε το σήμα για να 'ρθεις,

Αχ πόσο αργεί.

Σαν ένα μυστικό που έσβησε

η φουρτούνα.

Γύρισε κάθε δρόμο που είχε περπάτησε η σκιά τους.

Μέτρησε κάθε βήμα που την έφερνε κοντά του.

Έψαξε στις παλιές βροχές,

στους ξασπρισμένους ήχους.

Μα το μεταλλικό φιλί δεν

το βρήκε στους μίσχους.

Τώρα δεν σφυρίζει πια,

μόνο κλαίει με τη σιωπή.

Πώς να της πει πως χάθηκε,

Αφού δεν έχει αφορμή;

Ίσως να μην ήταν μόνο ένα παιχνίδι, Ίσως να ήταν το εισιτήριο για να ξεφύγει απ' το κλουβί.

Τώρα περπατάει στο σκοτάδι και φοβάται.

Μη το ξεχάσεις μη χαθεί, πριν τη ξαναβρεί και πάνε.

Σκύβει να δέσει ξανά τα σχοινιά που είχαν λυθεί.

Αγγίζει την παλιά του τσέπη,

που μύριζε ψέμα και βροχή.

Και τότε νιώθει κάτι μικρό, κάτι σκληρό και ζεστό, το μεταλλικό σφυριχτράκι ήταν εδω.

Έχει το σφυριχτράκι που του χάρισε και όμως δεν έχει διάθεση να σφυρίξει.

Το σήμα βρέθηκε μα δεν περιμένει πια να 'ρθεις.

Ήταν η ανάγκη που έσβησε μες στη φουρτούνα.

Νίκη Σιγάλα🌹