Ένας Αυγουστιάτικος έρωτας

Αύγουστος ήταν, όταν τη γνώρισε, με το κοντό φορεματάκι της, το ψαθάκι της στο χέρι και ένα γαλάζιο φιόγκο στα ξανθά μαλλιά της.

Έσερνε μία τεράστια βαλίτσα στην ανηφόρα του νησιού και σφούγγιζε με την ανάστροφη του χεριού τον ιδρώτα από το μέτωπό της.

Προθυμοποιήθηκε να της ανεβάσει τη βαλίτσα στα σκαλιά και τον αντάμειψε με ένα θεϊκό χαμόγελο.

Μοιάζεις με νεράιδα του καλοκαιριού, με έρωτα του Αυγούστου στην κορυφαία στιγμή του, της είπε.

Δεν του απάντησε. Κάθισε σιωπηλή ανακούκουρδα στα σκαλιά και το χαμόγελό της φώτισε τον κόσμο γύρω.

Εκεί στην κορυφή της σκάλας, που στάθηκαν να ανασάνουν ,τους βρήκε η νύχτα και η αυγή να σιγοκουβεντιάζουν, με τη βαλίτσα να περιμένει καρτερικά στη μια άκρη και ένα σωρό από άδεια κουτιά μπύρας και αποτσίγαρα στην άλλη.

Εκεί γεννήθηκε ο έρωτας του Αυγούστου ,που άφησε τα χνάρια του και τις πατημασιές του παντού ,καθώς διάβαιναν αγκαλιά τα σοκάκια του νησιού, ή περιπλανιόταν χέρι χέρι στις ακρογιαλιές και μετά λιάζονταν στην άμμο.

Όλα σε χρόνο παρελθοντικό, γιατί μόλις έκλεισε τα βλέφαρα ο Αύγουστος, την έχασε.

__θα ήθελα να μείνεις για πάντα της είπε, να είναι πάντα καλοκαίρι... Και τα μάτια του έσταζαν μελαγχολία.

__Το για πάντα είναι η φυλακή του χρόνου ,η ύπουλη θηλιά ,που πνίγει τον έρωτα και σκοτώνει τις χαρές μας, του χαμογέλασε.. και συνέχισε μονολογώντας

Είναι το σαράκι της σιγουριάς και της συνήθειας, το πικρό αντίτιμο της καθορισμένης διάρκειας, το κλουβί που ορίζει και καθορίζει τον έρωτα και του κόβει την ανάσα..

Για αυτό λοιπόν αγάπη μου, άστον να πλανιέται λεύτερος, στα μαγικά σοκάκια του Αυγούστου, και κράτα σαν πολύτιμες χάντρες και αναμνηστικές φωτό ,τις μελωμένες στιγμές του.

Κλείσε, ευλαβικά στην παλάμη σου και στην ψυχή σου ,τα καυτά μεσημέρια στη λυτρωτική σκιά, τα παθιάρικα ηλιοβασιλέματα και τα αστροφώτιστα βράδια της αγρύπνιας, που ξενυχτούσες περιμένοντας την αυγή, γιατί δεν σου έκανε καρδιά να αποχωριστείς την ομορφιά τους.

Αυγούστο μήνα την έχασε, καθώς κατηφόριζε το ηλιοβασίλεμα, ακροπατώντας με τα ηλιοψημένα πόδια της στα σκαλιά, με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και το ψαθάκι της στο άλλο..

Κατηφόριζε σαν αύρα ,σαν αερικό, και πίσω της πλανιόνταν τα λόγια της και λικνίζονταν στην περπατησιά της..

Άπλωσε το χέρι και κράτα σφχτά το καλοκαίρι σου, και όλες τις σκόρπιες στιγμές του...

Κράτα την αρμύρα του, τη μαγεία της πανσελήνου, που λουζεται στη θάλασσα τα βράδια, κράτα τη γεύση από το όνειρο, που αλητεύει ανέμελο στις ακρογιαλιές σιγοσφυρίζοντας πάντα τον ίδιο σκοπό...

Κλείσε στην παλάμη σου και στην ψυχή σου για πάντα τούτο το καλοκαίρι, που ήδη ψυχορραγεί και χάνεται στη μυλόπετρα του χρόνου...

Κράτα σφιχτά στο χέρι σου και στην καρδιά σου, τη μαγεία του, την ανεμελιά του ,τη φρεσκάδα του και τη μοναδική γεύση του, που στάζει τη γλύκα του έρωτα και του ώριμου φρούτου.

Έτσι, γιά να σου φτουρίσει, για να μην το προδώσεις, για να μην μετανιώσεις, που δεν κράτησες στο άδειο χέρι σου , ούτε μία σταλιά έρωτα και ήλιου για τους χειμώνες της ζωής σου....

Αύγουστος 2025

Λιάνα Πουρνάρα