Άνθη της στάχτης

Στης αμφιλύκης τα χρώματα βαπτίστηκα,

ανθός στάχτης στο κοίλον του ουρανού ροβόλησα,

με την ακραία μου αφοσίωση, μανιώδης συνουσία,

προσώρας απομίμηση του πάθους της μέρας

Με ξιφολόγχη κομμάτιασα την μοναξιά της συνείδησης,

όπως και τις λέξεις και τα νοήματα των φτωχών αστεριών,

προσλαμβάνοντας αγάπη σαν μαγνήτης

που φυτρώνει απ’ την ανθρώπινη υπόσταση.

Η ηλιαχτίδα της αγάπης ξεθώριασε τα ελαττώματα μου,

έγιναν προτερήματα γαλήνιας θάλασσας

και στην αναδημιουργία μου έκαψα λέξεις

που λιμάριζαν τους τόνους,

καρφιά ηλιοαναλωμένα,

που στις ψυχές εισχωρούσαν.

Έμαθα γραφή και ανάγνωση μαζί με τα πουλιά

της τρικυμίας,τώρα αναπνέω, ακούω και ζω

με αέρα καθαρό ,με αλάτι λευκό,με την γύρη της αιωνόβιας

ελιάς και με την γεύση της ρητίνης των πεύκων.

Περασμένο μεσημέρι και οι κίτρινες σπίθες του ήλιου

αδερφωμένες ψηλαφούν το γυμνό όστρακο του αστεριού,

νεκρά φύκια τυλίγουν την μοναξιά του τοπίου,

τα βροχοβρεγμένα μου όνειρα σαπίζουν

γίνονται λάσπη στον βυθό του νου και ήταν τόσο

το βάθος που αναδείχτηκε το ύψος της σκέψης

καθώς τα φθαρμένα οστά της μέρας θύμιζαν

την επίπονη φθορά της ζωής.

Ωφελήθηκα περιπλανώμενος αγγίζοντας την ευτυχία μου,

όπως τα τζιτζίκια ζωντανεύουν την πετρωμένη

ακινησία στις ξηροποταμιές του θέρους.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ