Άκουσα τη σιωπή σου...

Άκουσα τη σιωπή σου,κι έμεινα άφωνη.

Οι λέξεις σου άηχες,μα τόσο ηχηρές,

σαν ωστικό κύμα ,

πέρασαν τον ωτικό λαβύρινθο κι έφτασαν στην ψυχή.

Δεν την σκότωσαν,

οι λέξεις σου δεν ήταν θανατηφόρες,

μόνο την γρατσούνισαν.

Απ’ τις χαρακιές έσταξε αίμα και νερό,

το αίμα κλείνει τις πληγές,

το νερό στεγνώνει,

ασβέστωμα γίνεται,

και σαν διάφανο σάλι θα τις σκεπάσει.

Κι έμεινα άφωνη,καθηλωμένη,

να κοιτάζω στον καθρέφτη,

εγώ και ο εαυτός μου,

ν’ ακούω τη σιωπή σου,

βουτηγμένη σε μιά λίμνη σκέψεων.

Ο καθρέφτης ράγισε,

κι οι ρυτίδες μίλησαν κι ορμήνεψαν.

Σαν ακούς τη σιωπή μην ενοχλήσεις,

κλείσε τη πόρτα της ψυχής,

κι ούτε καν να δακρύσεις.

Άκουσα με προσοχή και τις δυό.....

και τις σεβάστηκα.

Αντρούλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹