Μάνα...

Γίνεται ο χρόνος ποταμός - όλο και ξεμακραίνει...

Αντρειεύει ο πόνος μου πιο τρανός και μες την καρδιά βαραίνει.

Βρήκε απόσκιο κάθισε, βρήκε χώμα ριζώνει.

Περνούν τα χρόνια Μάνα μου (έξι που τα μετράω ).

Και κάθε μέρα που πέρνα πιότερο λες πονάω.

Για δεν ακούω σου τη μιλιά - ευχές στα εννιά παιδιά σου.

Στα είκοσι τρία εγγόνια σου - στα εννιά δισέγγονα σου

Μάνα μου (Αλλά τρία προστέθηκαν : του Μάρκου της Μαρίας !)

Τα λόγια παίρνει ο άνεμος-ο αχός της συγκυρίας:

Την καλοσύνη εγώ ζητώ,την τόση σου ηρεμία.

Ευθύς που καταλάγιαζε της ζωής την τρικυμία.

Μα πάλι Μάνα μου γελώ,

πάλι και συλογγιέμαι

Στον ουρανό που βρίσκεσαι καλύτερα μας βλέπεις

Και σαν τη Μάνα Παναγιά τα βήματα μας σκεπής.

Η σκέψη σου καταφυγή -χέρι για να κρατιέμαι

Κι όταν γύρω σου οι άγγελοι κάνουν τη λειτουργία

Στο πατρικό μας μυστική,απλώνεται

ευωδία !

Η μνήμη σου αιώνια Μάνα μου...

Νίκη Σιγάλα 🌹