Προσδοκία..

Να τρεμοπαίζει τ' ασημί κανάλι μες τα κύματα

κι αθέλητα ν' αποκοιμίζει μέσα στη βάρκα τον ψαρά.

Το κύμα που ήσυχα περνά, μιλά για παραμύθια

στη ροδαυγή που ξαγρυπνά του κόσμου πρώτη η στράτα.

Μεθούν τ' αστέρια του ουρανού μαζί στ' ακροθαλάσσι

κι ο πόνος λιώνει σαν την αυγή που η νύχτα την αγγίζει.

Κι εγώ σου φτιάχνω ένα σκοπό

με λόγια που ανασαίνουν.

Σαν αερικό γυρνώ ξανά στα μέρη όπου ζεις.

Κι αν τύχει πια να πληγωθώ

τα χείλη θα σωπαίνουν,

μα στη σιωπή μου έταξα ευχή γλυκιά να ρθεις.

Πάρε μια ανάσα στο φινάλε στη λύπη βάλε της φωτιά

κι έλα να μείνουμε μαζί σαν πριν χωρίς μιλιά.

Κι αν η ζωή δεν είναι αλλιώς παρά θολό καράβι

τουλάχιστον ας ταξιδεύει με δυο καρδιές σιμά.

Μες το σκοτάδι περπατώ κρατώντας μια ελπίδα

σαν το κερί που τρεμοσβήνει κόντρα στο Βοριά.

Δεν έχω άλλο φυλακτό μονάχα την παρτίδα

που παίξαμε στην αγκαλιά κι ας ήτανε βραδιά.

Κι αν είναι δρόμος η ζωή γεμάτος με θυσίες

ας τον βαδίσουμε ξανά μαζί και όχι βιαστικά.

Δεν θέλω δώρα κι υποσχέσεις,

μόνο το χέρι να μου κρατάς

κι ότι πονά να σβήνει.

© ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΆΡΗΣ - ΠΟΊΗΣΗ