Η ξεματιάστρα των Βαλκανίων

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹

Το σταθερό κουδούνισε εκκωφαντικά, τρυπώντας με ωστικά κύματα τα τύμπανα του αφτιού μου και ξυπνώντας όλες μου τις αισθήσεις. Το καταιγιστικό κουδούνισμα σταμάτησε, όταν μια νυσταλέα φωνή, ξεψυχισμένη και παραπαίουσα την άκουσα να λέει:…

-Ναιιιι.. Αχ, εσύ είσαι Ανταλένα μου; Έλα βρε κορίτσι μου… Ναιι, έλα, δεν πειράζει… Τί έπαθες; Η ερώτηση το «τί έπαθες» κράτησε αρκετά λεπτά… Φαίνεται πως το συμβάν ήταν σοβαρό, ώσπου η νυσταλέα φωνή μίλησε πάλι:

-Ναι, θα σε κάνω… Ναι, ναι, τώρα! Ναι, οπωσδήποτε, μην ανησυχείς!

-Τι έγινε καλέ, Μάρω μου; Έπαθε κανείς τίποτα;

-Αχ, βρε ξαδέρφη, σε ξυπνήσαμε…! Συγνώμη! κι ακολούθησε ένα μακρόσυρτο χασμουρητό…

-Πες, καλέ τι έγινε;

-Τι να γίνει; Ό,τι γίνεται κάθε μέρα. Η αρχή είναι μόνο, μην εκπλαγείς για ό,τι θα επακολουθήσει! Κι αμέσως κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Το πάσο απέναντι, στα μέτρα μου και στο βεληνεκές της ματιάς μου, μου επέτρεψε να έχω θέαση και να καταγράψω λεπτομερώς, όλη την πρωινή τελετουργία . Κάτι σιγοψιθυρίσματα και κάτι σταυροκοπήματα με αλλεπάλληλα χασμουρήματα, πάνω από ένα ποτηράκι με νερό και πότε πότε με το μικρό της δαχτυλάκι να στάζει μέσα μερικές σταγόνες λάδι..

-Τελικά, είχε μάτι!.. Αποφάνθηκε το νυσταγμένο της στόμα. Στα όρη και στα βουνά… μουρμούρισε και βγήκε στη βεράντα. Εκεί έχασα τη θέα και κόπηκε το νήμα της τελετουργίας.

-Μην ζητάς, να σου πω, τώρα, τίποτα! Πάω να πέσω ξανά και τα λέμε μετά, εξακολούθησε νυσταγμένη… Σε λίγη ώρα, άκουσα την βαριά ανάσα της με συνοδεία ροχαλητού. Μπράβο ξαδέλφη, στο πιρούνι τον είχες κρατήσει; Το εκκρεμές απέναντι στον τοίχο έδειχνε 7 ακριβώς, επαληθεύοντας με ακρίβεια την πρώιμη πρωινή τηλεφωνοκρουσία… Τον δικό μου ύπνο τον είχε αρπάξει το τρανταχτό κουδούνισμα και τον είχε ταξιδέψει στα αιθέρια… Έπιασα το κινητό μου και καθώς σέρφαρα αμέριμνη, μετά λίγη ώρα, ένα δεύτερο κουδούνισμα αντήχησε στη σιγαλιά του δωματίου, λίαν ενοχλητικό! Πάραυτα, η ξαδελφούλα μου σέρνοντας με κόπο τις παντόφλες της, σήκωσε το ακουστικό.

-Εμπρός; .. Α, εσύ είσαι Ανταλένα μου;… Τί, πάλι χάνεσαι; Δεν σ’ έπιασε το ξεμάτιασμα;; Ναι, ναι, θα σε κάνω πάλι!

-Αχ, βρε, Ανταλένα, στενός κορσές μου ‘χεις γίνει! Δεν σκέφτεται, ότι μπορεί να κοιμάμαι… Και αρχίνησε το ξεμάτιασμα, όχι με ποτηράκι και λαδάκι, αυτή τη φορά, αλλά μόνο με λόγια και σταυροκοπήματα.

-Α, ξαδέλφη, πρωί πρωί έπιασες δουλειά με την τσίμπλα στο μάτι!

-Άστα, Δάφνη μου, αυτή η δουλειά γίνεται κάθε μέρα και όχι μια και δυο φορές. Με παίρνει, τουλάχιστον, τέσσερις με πέντε φορές την ημέρα!

-Δεν το πιστεύω.. Έλεος! Και σύ, γιατί δεν της το κόβεις;

-Πώς να της το κόψω, την λυπάμαι… Όλες τις αρρώστιες του κόσμου επάνω της, τις έχει!

-Άρα, δεν είναι ματιασμένη, αλλά κατά φαντασία μόνο…. ιδέα της είναι! Ακόμα χειρότερα! Οπότε κόφτο μαχαίρι… Εγώ στη θέση σου θα της έλεγα την αλήθεια, ότι δεν είναι μάτι, αλλά η αρρώστια της που νιώθει καταβεβλημένη.

-Μπα, δεν της το λέω.. Ξέρεις, μαζί με τα φάρμακα, κάνει δουλειά και η ψευδαίσθηση συχνά… Την ανεβάζουν ψυχολογικά! Σκέψου, ότι πολλές φορές δεν την ξεματιάζω και με παίρνει να μου πει ότι: «Νιώθω, καλύτερα. Σ’ ευχαριστώ, Μάρω μου!

-Είσαι και ψυχολόγος βλέπω και με αγωγή placebo, παρακαλώ… Είναι αλήθεια και αποδεδειγμένο ότι έχει θεραπευτική δύναμη, αυτή η πεποίθηση της ψευδαίσθησης.. Μπράβο, ξαδελφούλαα!… Τι σου είναι τελικά οι εμπειρίες της ζωής, σε γεμίζουν γνώσεις κι αντοχές!

-Εμ, γι αυτό κι εγώ δεν την απογοητεύω… Παίρνει ανάσες ζωής… Η αλήθεια είναι ότι της χρειάζεται βαρβάτη ψυχοθεραπεία, αλλά…

-Τέλος πάντων, αφού μπορείς και το αντέχεις, μπράβο σου!

Σε δυο ώρες, την ώρα που τα καφεδάκια άχνιζαν στα φλιτζάνια, η ίδια ιστορία. Χτύπησε η Ανταλένα! Παρά την υπόσχεση εκτέλεσης του ξεματιάσματος, δεν κουνήθηκε ρούπι η Μάρω από τη θέση της, κι εξακολούθησε ν’ απολαμβάνει το καφεδάκι της.

Την ώρα που σοτάριζε τον κιμά με κρεμμύδι, για την ετοιμασία της θεσπέσιας μακαρονάδας της, θάταν γύρω στις δέκα και μισή, κουδούνισε πάλι το τηλέφωνο!

–Αχ, αυτή θάναι η θεία Ασπασία, απ’ το νησί, στην ώρα της κι αυτή!

Μετά τη σύντομη συνομιλία της, έπιασε πάλι το ποτηράκι και το λαδάκι και πάλι άρχισε τη βασκανία!…

-Αμ δεν είναι μόνο η Ανταλένα, έχεις και τη θεια Ασπασία πελάτισσα! Αυτή όλο ματιασμένη είναι πάλι;.. Α, βέβαια, τώρα, θυμήθηκα το συγχωρεμένο το άντρα της, το θείο Αρτέμη, που μ’ ένα ποτηράκι κι αυτός, άλλα και μ’ένα σταυρουδάκι στο χέρι, κάθε μέρα την ίδια δουλειά έκανε. Την ξεμάτιαζε!.. Η καλή του, είχε και έχει ωραιοπάθεια, ακόμα, ως φαίνεται και αυτοματιάζεται!

-Αυτοματιάζεται;

- Έ, ναι, αυθυποβάλλεται λέμε… Δεν ξέρεις, πόσο «λεπτεπίλεπτη» μας έχει βγει η θείτσα; Νάρκισσος!

-Ε, όχι , και συ, τόσο πολύ… μην το λες!...

-Δεν μου λες, κάθε μέρα δεν την ξεματιάζεις;

-Κάθε πρωί, ανελλιπώς!

-Ήμουνα σίγουρη!… Μόλις αποδήμησε στας αιωνίους μονάς ο συγχωρεμένος, βρήκε άλλη ξεματιάστρα… Όχι θα ‘μενε χωρίς ξεμάτιασμα η γυναίκα; Το χούι, ξαδελφούλα, δεν φεύγει, πρώτα βγαίνει η ψυχή λένε… Νομίζει πως κάθε νύχτα όλοι την γλωσσοτρώνε και έχει μάτι κάθε πρωί. Άλλη έγνοια δεν είχε ο κόσμος, παρά μόνο αυτήν; Έλα ας σοβαρευτούμε! Ό,τι αδιαθεσία και νάχει στο μάτι το ρίχνει!

Κατά τις δυόμισι, την ώρα που όλα είχαν καταλαγιάσει δουλειές και ξεματιάσματα, νόμιζα, κι ενώ η Μάρω ήταν στο μπάνιο, ένα επιτακτικό ντριν ακούστηκε.

-Πιάστο! Μου φώναξε η ξαδέλφη.

-Ναι, παρακαλώ;

-Αχ θειούλα μου, εσύ είσαι;

-Ναι, αγόρι μου! Η μαμά είναι στο μπάνιο…

-Δεν πειράζει, πες στης, να κάνει μάτι τη Σοφία, ξέρει εκείνη!

-Ποιός ήταν στο τηλέφωνο;

-Ο Γιόκας σου, ο Νικόλας! Η Σοφία, μάτι! Ξέρεις εσύ, λέει…

-Αμέσως, το κορίτσι! Και πήρε φόρα για την κουζίνα, η διαίσθηση της, φαίνεται, της μίλησε για ποτηράκι και λάδι! Ξεμάτιασμα με τα όλα του!

-Δεν μου λες, ξαδέλφη, έχεις πολλούς, κατά φαντασία, ματιασμένους στο ενεργητικό σου;

-Βέβαια, τί νόμιζες, Δαφνούλα μου;… Τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τις φίλες μου… όλους, τέλος πάντων, όποιος έχει την ανάγκη μου, τον ξεματιάζω, όπου κι αν βρίσκομαι, ή βρίσκονται!

-Θες να πεις και από το εξωτερικό όταν λείπεις;

-Βεβαίως κι από τη Σόφια, και την Κωνσταντινούπολη και από το Αργυρόκαστρο, απ΄ όπου λάχει να βρίσκομαι, μη σου πω και Γερμανία!

-Και από τόσο μακριά πιάνει βρε, ξαδέλφη; Τί είναι η ασύρματος επικοινωνία τελικά, τα πάντα καταφέρνει και θεραπεύει!... Και, δεν μου λες, κουβαλάς τα σύνεργά σου, ποτηράκι και λαδάκι;

-Ε, όχι, βρε αδερφέ, μόνο με λόγια.

-Α, κάνεις ξεκοφτιές βλέπω, θα σε πάρουνε χαμπάρι και δεν θα σε εμπιστεύονται πλέον!

-Τι λες; Πιάνει κι έτσι το ξεμάτιασμα!

-Γι αυτό και τα λουλουδάκια σου στις γλάστρες είναι τροφαντά τα άνθη τους… Τα ταΐζεις καλά κάθε μέρα, σταθερά με πρωτεΐνη!

-Τί λες, ποιά πρωτεΐνη;

-Το λαδάκι ντε… Εκεί δεν χύνεις το νερόλαδο;

-Μην το κοροϊδεύεις, εδώ το παραδέχεται και η εκκλησία, κι εσύ το χλευάζεις!…

-Το ξέρω και δεν το χλευάζω, απλά βλέπω μιαν υπερβολή, μια κατάχρηση, χωρίς σοβαρές αιτίες, μόνο αφορμές… Δηλαδή, κυρά Μάρω μου, εσύ, τώρα με λίγα λόγια, αντικατέστησες τη Βασιλειάδου, από την αθάνατη, η κυρά μας η μαμή; Άσος στα ξεματιάσματα, μα θαρρώ, όμως, πως την ξεπέρασες! … Εγώ λέω, να παίρνεις κάτι τις σε κάθε ξεμάτιασμα, θα θησαυρίσεις!... Αλλά μην σε πάρουν πρέφα οι παπάδες, ότι κάνεις σιμωνία, αλίμονό σου, θα σε αφορίσουν! Μόνο για εκείνους επιτρέπεται! Εσύ, όμως, κοπέλα μου, τόσα χρόνια εμπειρίας, τόχεις σπουδάσει καλά το πράμα και τόχεις αναγάγει σε επιστήμη. Κατέχεις καλά το επάγγελμα τελικά!... Έχεις αποκτήσει μάστερ στην ειδικότητα! Γιατί, δεν είσαι, απλά, μια ξεματιάστρα των οικείων σου, των περιχώρων Αττικής και νήσων, αλλά και των Βαλκανίων Χωρών! Φτου σου, να μη σε ματιάξω!

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 🌹