Μίλησέ μου για την Αγάπη, ψιθύρισε η Ελπίδα.
Μίλησε μου για την Πίστη.
Πιστεύεις ότι με εκτιμούν;
Με αναφέρουν χωρίς να με εννοούν! Χωρίς να με νιώθουν, γίναμε βορά στα χείλη κενών ανόητων ανθρώπων.
Παντού καιροφυλακτεί το κακό.
Αν νιώθεις έτσι εσύ, αποκρίθηκε η Πίστη, εγώ θα είμαι πάντα εδώ να διορθώνω τα λάθη που επωμίζεστε εσείς για χάρη άλλων.
Η ψυχρότητα και η αδιαφορία των ψυχών θα περιμένει πάντοτε την βοήθεια μας, συμπλήρωσε η Ελπίδα.
Χωρίς εμάς όμως, θα νιώσεις πως δεν θα υπάρξεις πότε χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μια σιγανή φωνή έσπασε την ηρεμία των τεσσάρων.
Η αχαριστία, σκέφτεται η Σοφία, καλά κρατεί.
Εσύ, Αγάπη, έχεις πλάι σου την Ελπίδα, έχεις όλο τον κόσμο μαζί σου!
Όλοι σε εσένα στηρίζονται, όλοι σε εσένα βασίζονται!
Είστε αχάριστες, απάντησε θυμωμένα η Πίστη.
Σε εσάς ακουμπούν την πίκρα τους, τον πόνο, τη δίψα για ζωή.
Η Σοφία στην άκρη σιωπηλή δεν συμμετέχει στη θλιβερή συζήτηση.
Περιμένει με υπομονή να ακούσει... Ίσως να είναι η πιο αδικημένη, μα ποτέ δεν ασχολούνται με αυτήν.
Είναι αυτή που περιμένει χρόνια μέχρι να τη χρειαστούν και ίσως όλοι να έχουν στην ζωή τους την Αγάπη, την Πίστη, την Ελπίδα.
Καμία τους δεν έχει σκεφτεί τι ζει η ίδια.
Η Πίστη νιώθει εξίσου θλίψη.
Μιλάτε όμως εσείς, που με θυμούνται όλοι στα πολύ δύσκολα.
Πόσοι πιστεύουν σ' εμένα;
Ιδέα δεν έχετε πόσο κόπος χρειάζεται να μείνουν δίπλα μου χωρίς να ξεστρατίσουν.
Και μπορεί οι άπιστοι να είναι μειονότητα, αλλά πόσα χρόνια αντέχω μέχρι να με πλησιάσουν τα ερείπια σας;
Να μαζεύω τα κομμάτια που αφήνετε εσείς;
Τα πονεμένα βλέμματα.
Ατελείωτος χρόνος μέχρι να φτάσουν σ' εμένα!
Απάντησε η Πίστη:
Και όταν φύγουν από εσάς, από την Αγάπη, την Ελπίδα, έρχονται με απαίτηση σε μένα και ζητούν την Πίστη.
Με μαλώνουν, με φωνάζουν, απαιτούν, πολλές φορές υποκρίνονται.
Κάποιοι με ζητούν απεγνωσμένα και αν δεν προλάβω να κάνω κάτι για αυτούς με χλευάζουν.
Με απορρίπτουν στην πρώτη δυσκολία.
Οι άνθρωποι δεν αντέχουν,
μεταμορφώνουν σε μίσος, το συναίσθημα που είχαν...σ' εμένα, αποκρίθηκε η Αγάπη.
Γιατί μ' εμένα νομίζεις ότι είναι καλύτερα; δακρύζει η Ελπίδα. Και όταν δεν γίνεται αυτό
που εύχονται, ξεσπούν πάνω μου, παγώνουν οι ψυχές τους.
Πόσο άδικο έχετε!
ξεστόμισε η Πίστη δακρυσμένη.
Ίσως να πιστεύουν σ' εμένα νύχτα και μέρα!
Με αναφέρουν, ανάβουν κεριά στο όνομά μου και τους ευχαριστώ για αυτό,ευχαριστώ όλο τον κόσμο για αυτό, αλλά, για πείτε μου... Ποιος στην πρώτη δυσκολία του μετά από σας δεν με διώχνει από κοντά του με τη φράση "δεν πιστεύω σε τίποτα"; Η Σοφία παλεύει να κρατήσει το θυμό και την θλίψη της,άλλωστε έτσι στέφθηκε Αγία.
Να σας θυμίζω ότι τα δικά σας προβλήματα είναι εγωιστικά;
Το αυστηρό της βλέμμα δεν άφηνε περιθώρια για αντιρρήσεις.
Είστε τόσο αχάριστες!
Αν δεν νιώσουν οι ψυχές όσα εσείς χαρίζετε, πως θα φτάσουν σ' εμένα;
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο περιμένω για να με πλησιάσουν;
Για να με αποκτήσουν;
Από εσάς διδάσκονται πρώτα!
Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης σας!
Δεν θα γίνει καλύτερος ο κόσμος μας έτσι!
Είμαι η τελευταία μα πάντα θα περιμένω με υπομονή τη σειρά μου και όλοι οι σοφοί του κόσμου να αγκαλιάσουμε τους υπόλοιπους!
Μας χρειάζονται οι άνθρωποι.
Είμαστε Αγίες, ας αγκαλιάσουμε πρώτα εμάς, και όσο θα καίει το κερί,
τίποτα δεν τελειώνει!
Μα σαν μου στέλνετε θνητούς, Σοφία θα προσφέρω.
Θα τους θυμίζω πως μπορούν να Αγαπούν, να Ελπίζουν, με Πίστη να
με ανταμώνουν!
Comments