Ψηλά το κεφάλι...

Η ζωή δεν αγάπησε ποτέ τους μεταμφιεσμένους.

Τους ανέχτηκε για λίγο.

Γέλασε μαζί τους.... γιατί ήταν βολικό.

Της πρόσφεραν θέαμα.

Ένα χαμόγελο ψεύτικο... ένα δράμα στημένο...εναν έρωτα για τα μάτια του κοινού.. Κι εκείνη, σαν καλός θεατής, χειροκρότησε για λίγο.

Μα όχι για πολύ.

Γιατί η ζωή έχει μνήμη.

Ξεχωρίζει το αληθινό από το σκηνοθετημένο.

Και κάποτε, η αυλαία πέφτει.

Και τότε οι μάσκες λιώνουν.

Οι στολές σκίζονται.

Οι ψεύτικες ταυτότητες καταρρέουν από το ίδιο τους το βάρος.

Η ζωή βλέπεις δεν θέλει καρναβαλιστές.

Θέλει ανθρώπους.

Θέλει πρόσωπα, όχι προσωπεία.

Αλήθειες, όχι επιδόσεις.

Κι όσο κι αν χειροκροτούν οι άλλοι τον καρνάβαλο, όσο κι αν τον θαυμάζουν, όσο κι αν τον σηκώνουν στους ώμους στα πανηγύρια της ψευδαίσθησης...η κατάληξη είναι πάντα η ίδια.

Φωτιά..!!

Γιατί στο τέλος πάντα καίνε τον καρνάβαλο.

Και κανείς δεν κλαίει.

Μόνο η στάχτη του ψιθυρίζει όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ χωρίς μάσκα..

Κι όταν όλα σωπάσουν...

όταν σβήσουν τα φώτα...

όταν κοπάσει το γέλιο... όταν φύγει το πλήθος... μένεις μόνος...

Χωρίς μάσκα...

Χωρίς χειροκροτήματα...

Χωρίς ρόλο...

Κι εκεί αρχίζει το αληθινό έργο.... Όχι αυτό που έπαιξες...

Αλλά αυτό που είσαι.

Γιατί ο άνθρωπος, όταν του πάρεις τη στολή, μένει γυμνός μπροστά στη ζωή. Και η ζωή, ωμή, αμείλικτη, δεν του χαρίζεται. Σε κοιτάζει στα μάτια και ρωτάει απλά :

" Εσύ ποιος είσαι χωρίς τα ψέματα ?? "

Κι αν δεν έχεις απάντηση...αν έχεις γίνει το ίδιο σου το προσωπείο, αν ξέχασες πως είναι να είσαι αληθινός, τότε η στάχτη δεν είναι λύτρωση...

Είναι τιμωρία..!!

Μα , αν μέσα από τη φωτιά αναδυθείς γυμνός, αλλά αληθινός, αν καταφέρεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου χωρίς να θές να κρυφτείς, τότε η καύση του καρνάβαλου δεν ήταν τέλος.

Ήταν αρχή.!!

Γιατί καμμιά φορά πρέπει να καείς, για να θυμηθείς ποιος ήσουν, πριν αρχίσεις να παριστάνεις.

Μέσα από τις στάχτες, εκεί που όλα μοιάζουν καμένα, εκεί που η σιωπή μοιάζει να μην έχει τίποτα να πει, κάτι κινείται..

Δεν είναι θρίαμβος... Δε είναι φανφάρες... Είναι απλώς ένα πρόσωπο..

Γυμνό... καθαρό... ραγισμένο ίσως... αλλά αληθινό..

Ο άνθρωπος που έμεινε χωρίς ρόλο... χωρίς κοινό... χωρίς προσχήματα, ανακαλύπτει ξανά τη δύναμη να είναι ο εαυτός του..!!

Και σιγά σιγά, με χέρια που τρέμουν και μάτια που βλέπουν αλλιώς, κάνει τα πρώτα βήματα έξω από τη σκηνή.

Όχι για να ξαναπαίξει... αλλά για να ζήσει..

Γιατί τώρα ξέρει..

Η ζωή δεν θέλει ήρωες.

Ούτε μάσκες, ούτε σενάρια.

Η ζωή αγαπά το πρόσωπο που δεν κρύβεται..

Το βλέμμα που δεν φοβάται.

Τη φωνή που τρέμει, μα λέει την αλήθεια.

Κι αν έχεις περάσει από τη φωτιά κι έχεις σταθεί όρθιος, χωρίς να φορέσεις ξανά το προσωπείο, τότε δεν σε καίει πια ο κόσμος..

Γιατί έμαθες επιτέλους ΝΑ ΕΙΣΑΙ.

Ψηλά το κεφάλι, καθαρό το βλέμμα, ανοιχτή η καρδιά.. Χωρίς μάσκες..... Πάντα !!!!

Άννα Πεφάνη 🌹