ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΣΥΜΕΛΑΣ

Ήθελε να του καθαρίζω κάθε μέρα ένα μήλο...

Ναι, με πλήρωνε για να καθαρίσω το μήλο και να του το δίνω σε μικρά κομμάτια, με τη κόγχη του μαχαιριού.

Κάθε φορά μία τελετουργία για αυτό.

Πρώτα να διαλέξω τα ωραιότερα, τα πιο ζουμερά, κατακόκκινα και

μεγάλα.

Ο φόβος ο δικός μου, μήπως δεν ήταν ζουμερά εσωτερικά, είχε περάσει στην ψυχή μου.

Στο μυαλό μου όλα αυτά ήταν σε άλλη διάσταση.

Το πώς πρέπει να διαλέξω τα σωστά μήλα.

Ήμουνα ανυποψίαστη γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά δεν με ενδιέφερε... Έτσι πίστευα.

Το σίγουρο ήταν ότι ο κύριος Σίφης είχε το δικά του εσωτερικά τραύματα χρόνια τώρα.

Ντρεπόμουν να πηγαίνω μόνο για αυτό στο σπίτι και έτσι, έκανα μικρές δουλειές, ένα συμμάζεμα,

ένα ξεσκόνισμα, ότι μπορούσα.

Με έβλεπε, φώναζε και με έδιωχνε.

"Βάσω", μου έλεγε, "αν ξαναγίνει αυτό θα σε απολύσω και τότε να δω κακομοίρα μου όταν θα κάνεις τις δουλειές με το ζόρι και τα συμμαζέματα σε άλλα σπίτια, τι θα λες;".

Έτσι δεν είχα περιθώριο για διαφωνίες και ο καιρός περνούσε και το μήλο είχε καθημερινά τη δική του τιμητική...

Μέχρι που κατάλαβα ότι ο Κυρ Σίφης το έτρωγε για τιμωρία και όχι για απόλαυση.

Αφορμή στάθηκε το γερό κρύωμα που με υποχρέωσε να τον πάω στο νοσοκομείο.

Έπρεπε να βρω την ταυτότητά του, μέσα σε ένα παλιό τρυπημένο, πολυφορεμένο σακάκι...

Η ταυτότητα ήταν εκεί.

Μα όχι μόνο αυτή.

Διπλοτσαλακωμένη μια άδεια πάγκου, έτος 1972, στην λαϊκή της Νέας Σμύρνης.

Ένα άλλο χαρτί... Συνελήφθη για κακοποιητική συμπεριφορά εις βάρος χωροφύλακα μετά από επίπληξη για την λήξη άδειας.

Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Και στη φυλακή δύο χρόνια για τον πάγκο με τα μήλα;

Και ποιος φτάνει σε τόση απόγνωση ώστε να χειροδικήσει;

Ολόκληρη φιλιστόκα με αναφορές για το "έγκλημα του αιώνα".

Ακόμα ένα μαυρισμένο από τον καιρό χαρτί μνημόσυνου: Συμέλα Παναγιωτίδου.

Σύζυγος: Ιωσήφ Παναγιωτίδης.

Είχε χάσει τη γυναίκα του όσο ήταν στη φυλακή!

Αιτία θανάτου: ασιτία!

Η κυρία Συμέλα έφυγε από τη ζωή λίγο καιρό μετά την σύλληψη του άνδρα της.

Με έπνιξαν τα δάκρυα.

Δεν με αφήναν να αναπνεύσω...

Ο κυρ Σίφης έτρωγε το μήλο του σε μεγάλα κομμάτια, σαν τιμωρία.

Μα τι ήλπιζε;

Κατηγορούσε τον εαυτό του για τον θάνατο της γυναίκας του;

Τιμωρούσε τον εαυτό του να πνιγεί με δαύτο, ή τιμούσε τη γυναίκα του;

Το εξιτήριο θα ήταν έτοιμο από το νοσοκομείο τις επόμενες ημέρες .

Ίσα που προλάβαινα να κάνω το σωστό.

Χτύπησα με δύναμη την πόρτα στο γραφείο του δημάρχου, απαιτώντας και πετώντας το απόκομμα και τα "μνημονόχαρτα".

"Θα μου δώσετε την άδεια του μανάβικου στη γωνία της οδού εκεί που κάποτε συνέβησαν όλα αυτά!Ενοικιάζεται ένα ισόγειο μαγαζάκι 40 τμ".

Ο δήμαρχος, ένας άνθρωπος καλός, με πρόσωπο πολύ λυπημένο, έδωσε υπόσχεση που τήρησε. Έναν μήνα μετά, ο κυρ Σίφης, λαμπερός και χαμογελαστός καθόταν στην καρέκλα ακριβώς δίπλα από τα ολοκόκκινα μήλα... Εγώ στο ταμείο και ο Μανωλάκης γέμιζε τα τελάρα, μιλώντας με τους πελάτες.

Τα δάκρυα του ηλικιωμένου ήταν χαρούμενα στο πρόσωπο του, μα

και ανακούφισης.

Ίσως και εξιλέωσης...

Η φωτογραφία στη μεγάλη κορνίζα, της κυρίας Συμέλας, έπιανε όλο τον τοίχο.

Η φωτεινή ταμπέλα του μαγαζιού έγραφε με μεγάλα γράμματα:

"Τα μήλα της κυράς Συμέλας"

Κείμενο:

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹

Σκίτσο Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹