Συνέντευξη στην Ιωάννα Σταθοπούλου/ Γεωργία Λαμπάρα 🌹

Συνέντευξη Γεωργία Λαμπάρα

1. Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος «Ονειροδρόμιο» και πώς γεννήθηκε; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί η συλλογή ποιημάτων σας;

Το «Ονειροδρόμιο» είναι ο τίτλος ενός από τα ποιήματα που εμπεριέχονται στη συλλογή.

Είναι μια λέξη που έχει διττή σημασία για μένα.

Από τη μία, συμβολίζει τα χρόνια που πέρασαν από όταν η ποίηση μπήκε στη ζωή μου.

Κάποια από τα ποιήματα του Ονειροδρομίου χρονολογούνται από την εφηβεία μου, άλλα είναι πιο πρόσφατα και γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 6 χρόνων.

Αφού τα συνέλεξα και τα ταίριαξα σε μια συλλογή, έμειναν στο συρτάρι για τρία χρόνια, ώσπου να πάρω την απόφαση να κάνω το βήμα της έκδοσης.

Άλλαξε βέβαια η δομή και ο τίτλος που είχα δώσει και με την πολύτιμη βοήθεια της Χριστίνας Ανδρέου, των Εκδόσεων Στοχαστής, βαφτίστηκε «Ονειροδρόμιο».

Από τη άλλη, ως λέξη πια, είναι ένας δρόμος έμπνευσης, στοχασμού, ονειροπόλησης, αναζήτησης.

Ένας δρόμος που μας βγάζει από την πεζότητα της ρουτίνας και μας οδηγεί σ’ ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο ζωής που περιλαμβάνει την τέχνη, τη φιλοσοφία, τον έρωτα, την αγάπη.

2. Ποια ήταν η βασική εσωτερική ανάγκη που σας ώθησε να γράψετε αυτή τη συλλογή και γενικά από που αντλείτε έμπνευση;

Η ανάγκη της έκφρασης, θεωρώ, είναι η πρώτη που κινεί το χέρι όλων όσων ασχολούμαστε με την ποίηση. Η θέληση να μοιραστούμε εικόνες, βιώματα και νοήματα συγκαλυμμένα, άλλοτε λίγο κι άλλοτε πολύ, μέσα στις λέξεις.

Η έμπνευση είναι εκείνη η μικρή νεράιδα που μας τσιγκλάει με το ραβδί της και σε κάθε τι που βλέπουμε μας δείχνει τη μαγεία που κρύβεται από πίσω.

Κι αυτό είναι που εν τέλει βρίσκει διέξοδο στους στίχους μας.

Οι πηγές της δικής μου έμπνευσης είναι συνήθως οι ανθρώπινες σχέσεις, η ψυχολογία, το αποτύπωμα των βιωμάτων πάνω μας και η φύση, με τα ανθρωπόμορφα στοιχεία της.

3. Τα ποιήματά σας μοιάζουν να κινούνται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Πώς διαχειρίζεστε αυτή τη σύγκλιση κατά τη γραφή;

Το όνειρο για μένα υπάγεται σ’ έναν κόσμο ιδεών, όπως όριζε κι ο Πλάτωνας για τις έννοιες.

Από αυτόν τον κόσμο, ξεπηδούν τα νοήματα και μπλέκονται με την ανθρώπινη ζωή. Είναι σαν ένα υφαντό, το οποίο βλέπεις ότι έχει πλεχτεί από μάλλινο νήμα, αλλά στο ενδιάμεσο κυλά μια χρυσή κλωστή.

Αυτή είναι το όνειρο και συνδέεται με την πραγματικότητα, για να μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε μόνο από σάρκα και οστά, αλλά κι από τη δική του ύλη, όπως λέει κι ο Σαίξπηρ.

Το πώς αυτό υπάρχει αυτό στη δική μας καθημερινότητα είναι η εικόνα που προσπαθώ να δώσω μέσα από την ποίηση.

Είναι σαν να μου ρίχνει η έμπνευση μια σκάλα, να σκαρφαλώνω μετά πόνου και μόχθου κι από εκεί πάνω, να πιάνω λίγο όνειρο και να το κατεβάζω στον κόσμο μας. Έτσι νιώθω.

4. Υπάρχει κάποιο πρόσωπο ή γεγονός που ενέπνευσε τις πιο έντονες στιγμές του βιβλίου;

Σίγουρα κάποια από τα ερωτικά ποιήματα γράφτηκαν με έμπνευση τον σύζυγό μου, ο οποίος ήταν και είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Από εκεί και πέρα, ναι, πολλά ποιήματα ακουμπούν και στην παιδική μου ηλικία, αλλά και σε καταστάσεις τραυματικές που βίωσα στην πορεία της ζωής.

5. Ποιος είναι ο ρόλος της σιωπής στα ποιήματά σας;

Είναι απουσία ή συμμετοχή;

Η σιωπή είναι παρουσία.

Έχει τη δική της ύπαρξη, η οποία γεμίζει τα κενά που τα λόγια δεν μπορούν ν’ αποδώσουν. Υπονοεί όσα δεν εξηγούνται κι εννοεί όσα συμβολικά δίνουν οι λέξεις.

Μα ο κύριος ρόλος της είναι να σωπαίνει τη σκέψη του αναγνώστη κατά την ανάγνωση και να τον μεταφέρει στο κλίμα και το συναίσθημα που εκπέμπει το κάθε ποίημα. Χρειάζεται αρκετή σιωπή μέσα ο λόγος, όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει. Χρειάζεται σιωπή, ως αντίποδα της φλυαρίας.

6. Αν «Ονειροδρόμιο» ήταν ένας σταθμός, ποιοι επιβάτες το επισκέπτονται και τι αφήνουν πίσω;

Πολύ όμορφη ερώτηση! Αν υπήρχε σταθμός με το όνομα «Ονειροδρόμιο», στην αποβάθρα του θα βλέπαμε ανθρώπους αισιόδοξους, αλλά κι ανθρώπους απογοητευμένους που ψάχνουν μια τελευταία ελπίδα. Οι πρώτοι, θ’ άφηναν πίσω τη ρουτίνα που τους κόβει τα φτερά και όλη την τοξικότητα που τους βρίσκει εντελώς αντίθετους. Ως εκ φύσεως μαχητές, θα κατέβαιναν για να βρεθούν στο φυσικό τους περιβάλλον, τα όνειρα, να περπατήσουν ανάμεσά τους και ν’ ανασάνουν. Οι δεύτεροι, κουρασμένοι και πονεμένοι, θα έψαχναν ένα μέρος να ξαποστάσουν, να διώξουν τη μοναξιά της ύπαρξής τους και να βρουν έναν λόγο να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Πριν φύγουν από τον σταθμό, θα πείθονταν ν’ απαλλαχθούν από τα ψυχικά βάρη που κουβαλούν, από συνήθεια, μαζί τους σαν αποσκευές και θ’ άφηναν τα δάκρυα να ξεπλύνουν και ν’ απολυμάνουν τις πληγές τους.

7. Τι σας απογοητεύει πιο πολύ στο χώρο του βιβλίου και τι πιστεύετε πως πρέπει να κάνουμε και ως συγγραφείς αλλά και ως αναγνώστες, ώστε να γίνουν δραστικές αλλαγές προς το καλύτερο;

Με απογοητεύει πως πρέπει να φωνάξουμε, για να πειστεί ο κόσμος να διαβάσει ποίηση. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η ποίηση είναι για τους λίγους. Αυτή η ελιτιστική πεποίθηση με ενοχλεί. Όμως έχει περάσει στους αναγνώστες και δεν τολμούν να πάρουν στα χέρια τους μια ποιητική συλλογή. Οπότε πρέπει να φωνάξεις την παρουσία σου, για να φανεί η γραφή σου. Είναι επίσης απογοητευτικό ότι πρέπει να μπεις στο παιχνίδι του αλγόριθμου των social media, για να φτάσεις σε κόσμο που θα θέλει να σε διαβάσει. Όμως είναι αναπόφευκτα ένα μέσο που θα μπορούσε να συμβάλλει στην προώθηση της φιλαναγνωσίας. Γενικότερα, πιστεύω πως και ως συγγραφείς και ως αναγνώστες, πρέπει να μοιραζόμαστε περισσότερο τις εντυπώσεις μας για τα βιβλία που διαβάζουμε. Να προωθούμε τα καλά βιβλία και να δίνουμε αφορμές σε κόσμο που δε διαβάζει, να κάνει την αρχή. Είναι κάτι που έχω ξεκινήσει να κάνω μέσα από το blog μου, τη Φωτοσταλίδα, με βιβλία που με αγγίζουν. Μόνο αν αυξηθεί το ποσοστό του αναγνωστικού κοινού, πιστεύω πως θα έρθουν αλλαγές στον χώρο του βιβλίου.

8. Πώς πιστεύετε ότι η ποίηση μπορεί να λειτουργήσει παρηγορητικά ή θεραπευτικά στον αναγνώστη;

Θεραπευτικά λειτουργεί πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο τον ποιητή κι αυτή η θεραπεία, ύστερα, περνά στον αναγνώστη, ο οποίος ταυτίζεται και παρηγοριέται πως δεν είναι μόνος. Πως κάποιος τον καταλαβαίνει, γιατί σκέφτεται το ίδιο ή έχει ζήσει κάτι παρόμοιο μ’ εκείνον. Βρίσκει στίχους να εκφράζουν όσα δεν μπορεί να πει και εικόνες να τον αγγίζουν. Αυτή η αίσθηση του «ανήκειν» που προσφέρει το μοίρασμα είναι ό,τι πιο παρήγορο κατ’ εμέ.

9. Υπάρχει κάποιο ποίημα στη συλλογή που θεωρείτε πιο «προσωπικό» και γιατί;

Υπάρχει. Είναι το «Κράτα μου το χέρι». Γράφτηκε εν μία νυκτί, δεν άλλαξα ούτε μία λέξη και είναι εξ’ ολοκλήρου εμπνευσμένο από τη σχέση μου με τον σύζυγό μου.

10. Μετά το «Ονειροδρόμιο», προς ποια κατεύθυνση αισθάνεστε ότι θέλετε να κινηθείτε δημιουργικά;

Επόμενος σταθμός είναι η πεζογραφία. Έχω ήδη τελειώσει το πρώτο μου μυθιστόρημα κι ετοιμάζομαι να προχωρήσω στο βήμα της έκδοσης. Εν καιρώ, θ' αποκαλύψω και περισσότερα!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Γεωργία Λαμπάρα γεννήθηκε στον Πειραιά, με θέα το Πασαλιμάνι. Από μικρή έμαθε ν’ αγαπά τη θάλασσα και να εμπνέεται από αυτήν. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κι εργάστηκε ως δασκάλα αγγλικών και γαλλικών. Στα νεανικά της χρόνια, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη μουσική και τα πρώτα της έργα είχαν τη μορφή μουσικών στίχων.

Στον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει λογοτεχνία. Εκτός από την ποίηση, έχει ασχοληθεί με το διήγημα και το παιδικό παραμύθι. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής κι έχει συμμετάσχει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπου έχουν βραβευτεί στίχοι και ποιήματά της. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές εκδόσεις, λογοτεχνικά περιοδικά και ιστότοπους και στο προσωπικό της ιστολόγιο www.fotostalida.gr.

Το «Ονειροδρόμιο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2024 από τις Εκδόσεις Στοχαστής. Μέσα από τα 27 ποιήματα της Συλλογής, σκιαγραφείται το ταξίδι του ανθρώπου από το σκοτάδι της μοναχικότητας και των τραυματικών βιωμάτων στο φως της αγάπης και της αυτογνωσίας.

Είναι παντρεμένη και μαμά ενός κοριτσιού. Αγαπά να βλέπει την τέχνη ως τις ίνες που υφαίνουν αυτόν τον κόσμο και σκοπός της είναι να προχωρά, να διδάσκεται και να ζει ουσιωδώς.

..................

Συνέντευξη: Ιωάννα Σταθοπούλου

Συγγραφέας

Λογοτέχνιδα

Αρθρογράφος