Συνέντευξη/ Παύλος Τζιούρρου 💦Στην Αθανασία Στέφου 💦

Ερωτήσεις

1. Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γράψετε για παιδιά;

Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα καταλάβει ποτέ.

Για την ακρίβεια ήρθε και με βρήκε από μόνο του!

Πριν αρκετά χρόνια, είχα ένα τετράδιο όπου μέσα είχα γράψει κάποια πράγματα που με προβλημάτιζαν. Ήθελα να τα εξωτερικεύσω και δεν γνώριζα το τρόπο.

Δεν ήταν ούτε άρθρο, ούτε βιβλίο, αλλά ανακατεμένες σκέψεις.

Μετά από αρκετό καιρό, είχα αλλάξει πόλη διαμονής. Στο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης (2022) χάζευα ένα πάγκο που είχε μόνο παιδικά βιβλία και ο υπεύθυνος του, μου είπε από μόνος του, πως δεν είναι κάτι να γράψει κάποιος παιδικό βιβλίο· φτάνει να κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών και να εξάπτει τη φαντασία τους.

Τη τελευταία μέρα του φεστιβάλ είχα αγοράσει ένα παιδικό βιβλίο μιας φίλης. Χαζεύοντας το κάποια στιγμή στο σπίτι, είπα ας κάνω αυτές τις σκέψεις στο τετράδιο παιδικό βιβλίο. Δεν ήξερα ακόμα τον τρόπο. Μια μέρα καθώς έκανα τη βόλτα μου στη Νέα Παράλια Θεσσαλονίκης μου ήρθαν εικόνες στο μυαλό από το πρώτο μου παιδικό βιβλίο, «Το Περιβαντούλη». Μετά από λίγο έβγαλα από τη τσάντα χαρτί και μολύβι και τις έγραψα για να μην τις ξεχάσω. Θυμήθηκα και τι μου είχε ο υπεύθυνος προηγουμένως και το βελτίωσα.

Αργότερα, τις καθαρόγραψα και τις διάβασα σε μία φίλη με τη κορούλα της, όπου με ενθάρρυναν να το καταθέσω σε εκδοτικό οίκο. Έτσι και έκανα.

Το κατάθεσα διαισθητικά στον εκδοτικό οίκο, από τον οποίο αγόρασα το παιδικό βιβλίο της φίλης και το αποδέχτηκαν για να κυκλοφορήσει. Μετά από όλο αυτό έγραψα και το δεύτερο παιδικό βιβλίο με τίτλο «τα Προσφυγόπουλα. Η αγκαλιά της φύσης και η ήττα του πολέμου» και το τρίτο μου με τίτλο «Η Πόλη που Χορεύει και Προοδεύει». Οι εκδόσεις iWrite και οι συνεργάτες τους, είναι πίσω από τις πολύ ωραίες εικονογραφήσεις και στα τρία μου παιδικά βιβλία.

2. Ποιο ήταν το πρώτο παιδικό βιβλίο που αγαπήσατε ως παιδί και γιατί;

Έχω αγαπήσει αυτά που μου έλεγε η γιαγιά μου Ελισάβετ επειδή θυμάμαι ότι την έβαζα να μου τα πει ξανά και ξανά. Τώρα, ως ενήλικας δεν τα θυμάμαι αλλά θυμάμαι όλη αυτήν την ‘ζεστή’ ατμόσφαιρα και πως ήταν πολύ διδακτικά. Μου έχει μείνει στη μνήμη, από το σχολείο ίσως, «Τα Τρία Γουρουνάκια». Από ότι συνειδητοποίησα αργότερα ως ενήλικας μου άρεσαν επειδή συμβολίζουν την ανθρώπινη εξέλιξη όπως τα διαφορετικά σπίτια των τριών γουρουνιών: Σπίτι από άχυρο (αδύνατο στο φύσημά του λύκου) => σπίτι από ξύλα (δυνατότερο στο φύσημά του λύκου) => και τέλος σπίτι από τούβλα όπου ο λύκος δεν κατάφερε να το καταστρέψει, όπως τα άλλα δύο ‘σπίτια’- εξέλιξη των ανθρώπων.

3. Έχετε βιώματα που επιστρέφουν ξανά και ξανά στα βιβλία σας;

Η αλήθεια είναι πως ναι. Είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Για παράδειγμα στα “Προσφυγόπουλα” είναι έμμεσα τα βιώματα. Δεν έχω ζήσει ποτέ μου συνθήκες πολέμου. Ωστόσο, σε μισή με μία ώρα απόσταση με το αεροπλάνο, από την περιοχή που ζούμε πραγματοποιούνται πόλεμοι. Το αποτέλεσμα είναι πολλές ζωές να χάνονται άδικα και χιλιάδες άνθρωποι να αναγκάζονται χωρίς τη θέληση τους να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Κυρίως, το παιδικό βιβλίο είναι εμπνευσμένο από την αλληλεπίδραση μου, με πρόσφυγες και εγκλωβισμένους ανθρώπους της Κύπρου.

Ήταν συγγενείς μου ή φίλοι του πατέρα μου Μιχάλη, με καταγωγή την Αιγιαλούσα και Αγία Τριάδα, ο οποίος ήταν περίπου δύο χρόνια εγκλωβισμένος και μετανάστευσε σε άλλη περιοχή, τη Πελαθούσα. Το παιδικό αυτό βιβλίο, είναι αφιερωμένο στους πρόσφυγες παππού μου Γιώργο και γιαγιά μου Λάουρα. Στο βιβλίο “Η Πόλη που Χορεύει και Προοδεύει” είναι πιο άμεσα τα βιώματα. Ο λόγος είναι επειδή έχει να κάνει με τις εργασιακές συνθήκες.

Για παράδειγμα, άνθρωποι αναγκάζονται να κάνουν μία οποιαδήποτε άσχετη εργασία, από αυτή που θα ήθελαν πραγματικά να προσφέρουν στη κοινωνία. Άλλοτε αυτό διαρκεί μικρό χρονικό διάστημα και άλλοτε μεγάλο ή και για ολόκληρη τη ζωή τους. Εργάζονται υπερωρίες που τις πληρώνονται σε αρκετές περιπτώσεις ‘μαύρα’ ή Κυριακές. Προσωπικά δεν είχα ψυχολογία να μοιράζω ξανά και ξανά βιογραφικά και μου προκαλούσε κάποιο φόβο. Αυτό έχει και ψυχολογικό κόστος. Μερικές φορές, οι άνθρωποι εργάζονται πάνω στα ενδιαφέροντα τους αλλά με μικρή ή έως καθόλου χρηματοδότηση ή με πολύ κόπο/χρόνο να αποκτηθεί.

Σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς ένσημα και ασφάλιση. Υπάρχουν άνθρωποι, που θέλουν και προσπαθούν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους τουλάχιστον με αυτά που μπορούν. Και πόσο να εξελιχθείς στο αντικείμενο σου, αν παράλληλα πρέπει να κάνει και μία εργασία για βιοποριστικούς λόγους; Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη γιαγιά μου Ελισάβετ, όπως και ο «Περιβαντούλης» στο παππού μου Παύλο. Το κάθε ένα μου βιβλίο νιώθω πως θέλω να είναι αφιερωμένο κάπου! Για να επιστρέφουν τα βιώματα στα βιβλία…

4. Τι είναι πιο δύσκολο στη συγγραφή παιδικών βιβλίων: η απλότητα ή η ειλικρίνεια;

Πιστεύω πως ούτε το ένα δύσκολο ούτε και το άλλο! Είναι εύκολο επειδή μου αρέσει. Το απολαμβάνω και εγώ ο ίδιος όταν με λίγα λόγια μπορώ να μεταδώσω αυτό που νιώθω. Το δύσκολο είναι να μείνω μακριά από τους σημερινούς ρυθμούς της κοινωνίας και να ηρεμήσω. Τα παιδικά βιβλία που έχω γράψει μέχρι τώρα, ήταν έμπνευση σε στιγμές που χαλάρωνα μόνος μου με τον εαυτό μου!

5. Ποιο είναι το βασικό σας μέτρο: να ψυχαγωγούνται τα παιδιά ή να παίρνουν ένα ηθικό μήνυμα;

Σε γενικές γραμμές, πιστεύω πως η μάθηση και η ψυχαγωγία πηγαίνουν μαζί, χέρι χέρι. Όπως για παράδειγμα η σχολή του Αριστοτέλη που ονομαζόταν και ‘περιπατική’ επειδή, όπως και άλλοι Έλληνες φιλόσοφοι, πίστευαν ότι τη γνώση ο άνθρωπος πρέπει να την απολαμβάνει. Επιπρόσθετα, ο λόγος που γράφω δεν είναι για να διδάξω άλλους ανθρώπους με αυτά που πιστεύω· δεν θα μου άρεσε για κανέναν λόγο αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και δεν είναι ο σκοπός μου να πείσω για οτιδήποτε.

Ο λόγος που γράφω είναι πως εξωτερικεύοντας αυτό που με απασχολεί, βοηθώ πρώτα από όλα εμένα… Να αφομοιώσω αρχικά εγώ αυτά που θέλω να γράφω, έστω με τη μορφή παιδικού βιβλίου. Είναι ανθρώπινη ανάγκη, όπως και το φαγητό, να εξωτερικεύω ένα νόημα… Ίσως αυτό να συμφωνεί περισσότερο με το ηθικό μήνυμα!

6.Πώς ξέρετε πότε ένα κείμενο “μιλά” πραγματικά στην ψυχή ενός παιδιού;

Πιστεύω πως επειδή πρώτα ‘μιλάει’ στη δική μου ψυχή, ‘επιμένοντας’ το ίδιο το κείμενο να το εξωτερικεύσω στους υπόλοιπους ανθρώπους, ξεκινώντας από το να το γράφω στο προσωπικό μου χαρτί.

Επίσης, στη πρώτη μου βιβλιοπαρουσίαση του πρώτου μου παιδικού βιβλίου είδα την απογοήτευση στα παιδιά, από τη πολύ σύντομη παρουσίαση που πραγματοποίησα λόγω άγχους. Νιώθω ιδιαίτερα ευγνώμων για το παιδικό σταθμό που μου έδωσε την ευκαιρία να σπάσω το ‘πάγο’ με αυτή τη πρωτόγνωρη εμπειρία. Στη συνέχεια πραγματοποίησα και άλλες βιβλιοπαρουσιάσεις που με έκαναν να καταλάβω πως θα ήθελα να συνεχίσω να επικοινωνώ με παιδιά έστω και με αυτό τον τρόπο, λόγω της ζωντάνιας τους, της αυτοπεποίθησης τους και των ερωτήσεων που κάνουν· δείχνουν να θέλουν να προσφέρουν το λιθαράκι τους στην ιστορία του παιδικού βιβλίου. Ο χορός, με τραγούδια σχετικά με το θέμα και οι ζωγραφιές που κάνουν ελεύθερα σε λευκό χαρτί, πιστεύω πως είναι μία ακόμη απόδειξη ότι τα παιδικά μου βιβλία μιλούν πραγματικά στην ψυχή τους.

Τέλος, με το να μου δείχνουν (π.χ. με τις ζωγραφιές) τη διαφορετική τους οπτική, σε σχέση με τους χαρακτήρες του παιδικού βιβλίου διατηρώντας το νόημα το ίδιο.

7. Πώς ανταγωνίζεται το παιδικό βιβλίο τις οθόνες και τα κινητά σήμερα;

Το βιβλίο πάντα θα παραμείνει ανώτερο από τις οθόνες και τα κινητά. Το παιδικό βιβλίο θα τολμήσω να πω πως δεν έχει ανάγκη να ανταγωνίζεται οτιδήποτε. Μέσα από το βιβλίο (π.χ. παιδικό) μιλάει μία ψυχή· Γιατί να το κάνουμε υποχείριο του έντονου ανταγωνισμού που υπάρχει στις μέρες μας; Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε πει πως: “Αν θέλετε το παιδί σας να γίνει έξυπνο, διαβάστε του παραμύθια. Αν θέλετε να γίνει πιο έξυπνο, διαβάστε του περισσότερα παραμύθια”. H φαντασία, η περιέργεια και η δημιουργικότητα του παιδιού, εμπεριέχονται στη πιο πάνω φράση.

8 .Πιστεύετε ότι η παιδική λογοτεχνία έχει υποτιμηθεί ή έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια;

Πιστεύω πως όλο και περισσότεροι συγγραφείς γράφουν παιδικά βιβλία. Από τότε που ξεκίνησα να γράφω, γνωρίζω όλο και περισσότερους που αν δεν τους γνώριζα δεν θα μάθαινα ούτε για τα παιδικά τους βιβλία. Κάποια από τα παιδικά βιβλία δεν τα καταθέτουμε επειδή το κόστος για να βγει η έκδοση είναι δύσκολο στις μέρες μας. Επίσης, το παιδικό βιβλίο θεωρείται (όχι από τους συγγράφεις) αναγνωστικό είδος βιβλίου. Στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων (χωρίς να θέλω να το γενικεύσω) υπάρχουν σταθερά, κάποια εμπορικά βιβλία ή στις περισσότερες περιπτώσεις θα πρέπει ο συγγραφέας να πληρώσει για κάτι τέτοιο. Δεν έχει να κάνει με τους εργαζόμενους των βιβλιοπωλείων αυτό, επειδή μάλλον θα ακολουθούν οδηγίες για το τι να προβληθεί στις βιτρίνες. Πιστεύω κατά τη γνώμη μου προτεραιότητα έχουν τα βιβλία των καινούργιων συγγραφέων επειδή έχουν να αναδείξουν κάτι διαφορετικό. Γενικά, στις βιτρίνες θα ήταν καλό να προβάλλεται το ποιοτικό και όχι το εμπορικό. Οπότε, για αυτούς στους λόγους, είμαι πιο κοντά στο να απαντήσω, πως έχει υποτιμηθεί για εμπορικούς λόγους, ενώ ταυτόχρονα αναβαθμίζεται!

9.Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο;

Αυτό που με ενέπνευσε να γράψω το παιδικό βιβλίο «Η Πόλη που Χορεύει και Προοδεύει», είναι το όνειρο μου να ζω μέσα σε μία τέτοια πόλη. Ουσιαστικά είναι το όνειρο μου σε παιδικό βιβλίο! Πιστεύω πως οι άνθρωποι όταν έχουν λυμένες βασικές ανάγκες (υγεία, παιδεία, στέγη κ.α.), νιώθουν να θέλουν να προσφέρουν στους υπόλοιπους ανθρώπους, με άλλα λόγια στην κοινωνία, αυτό που του τους ‘γεμίζει’ να κάνουν. Αυτό που πηγάζει από μέσα τους. Μακριά από όσους σερβίρουν ‘επαγγέλματα του μέλλοντος’ ή με μοναδικό κριτήριο ‘να βγάζεις χρήματα’! Για παράδειγμα, ένας γιατρός αποδίδει καλύτερα όταν εργάζεται ως γιατρός αντί ως σερβιτόρος, ή όταν εργάζεται ωράρια που είναι ανθρώπινα με σκοπό την αποφυγή του λάθους στην ανθρώπινη υγεία κ.ο.κ. Επάγγελμα του μέλλοντος, είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας! Με άλλα λόγια η “Πόλη” να είναι ανθρώπινη! Αλλιώς πως θα χορεύει;

10. Γιατί επιλέξατε τον χορό ως κεντρικό στοιχείο; Τι συμβολίζει στην ιστορία σας και πώς βοηθάει στην ιστορία;

Πριν γράψω ένα παιδικό βιβλίο, νιώθω πρώτα τον τίτλο ο οποίος καθρεφτίζει και το περιεχόμενο του βιβλίου. Το περιεχόμενο του παιδικού βιβλίου το εμπνέομαισε δεύτερο χρόνο. Οπότε, όταν χορεύουμε είμαστε χαρούμενοι. Αυτό με βοήθησε να συνδέσω τη χαρά με τη πρόοδο. Στο βιβλίο ο χορός είναι η ίδια η πόλη. Η οποία στο κείμενο είναι μισή θάλασσα και μισή στεριά. Αν και συμβολίζει κάθε πόλη του κόσμου, το έχω προσαρμόσει στα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Θεσσαλονίκης:

Είχε γοργόνας μια ουρά,

για μαλλιά τα δέντρα στην οροσειρά

και στην πλατεία, μια «τεράστια» καρδιά!

ένωνε, τη πόλη με τη θάλασσα και τα βουνά,

φέρνοντας μας όλους πιο “κοντά”!

Σημ.: Η πλατεία είναι η Αριστοτέλους! Ουσιαστικά φανταστικά τη χερσαία έκταση να μοιάζει με κάτι ανθρώπινο όπως μάτια, στόμα που χαμογελάει και καμιά φορά λυπάται, μαλλιά που μοιάζουν με δέντρα, ενώ η προέκταση της στη θάλασσα έμοιαζε με ουρά γοργόνας.

Η γοργόνα-πόλη είναι χορευταρού και συχνά κουνάει την ουρά της στο Θερμαϊκό χαιρετώντας τα καράβια από μακριά. Με την ενέργεια της αυτή, κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, με όρεξη να δημιουργήσουν και να εξελιχθούν. Για αυτό και οι ίδιοι οι άνθρωποι κατακλύζουν τα στενά και τις πλατείες με μουσικές και χορούς.

11. Ποια είναι τα βασικά μηνύματα που θέλετε να περάσετε στα παιδιά μέσα από την “Πόλη”;

Τα βασικά μηνύματα που θα ήθελα να περάσουν μέσα από τη “Πόλη”, είναι να κρατάμε τη μιζέρια και την αρνητικότητα όσο μπορούμε πιο μακριά και να βάζουμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε τη χαρά της ζωή μας. Να καθρεφτίζουμε σε όλη την ύπαρξη μας, την κοινωνία που ονειρευόμαστε και θα θέλαμε να ζήσουμε πραγματικά. Στο βιβλίο της ‘50 Στερεότυπα’, μία ειδικός, η Τζένη Μπακαλούμα αναφέρει: «όταν ο άνθρωπος αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, νιώθει ηρεμία, πληρότητα, γαλήνη, καλοσύνη, κατανόηση για τους άλλους. Τίποτα έξω από εμάς δεν μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας»! Ωστόσο, στις μέρες μας το πράγμα δυσκολεύει· Αναφέρομαι στο να κρατάμε την αρνητικότητα μακριά, επειδή είναι τρόπος ελέγχου. Για αυτό κατακλυζόμαστε ξανά και ξανά από αυτές. Λόγω του ότι προκαλούν υποσυνείδητα φόβο (π.χ. επιφύλαξη με αγνώστους κ. α.) και άρα είσαι πιο δεκτικός στο τι θα σου πει κάποιος άλλος να κάνεις. Από την άλλη όμως, στο βιβλίο προσωπικής ανάπτυξης, η Catherine Testa αναφέρει πως από μελέτες που πραγματοποιήθηκαν, παρατήρησαν ότι για να εξισορροπήσει ένας άνθρωπος μία αρνητική εικόνα, χρειάζεται άλλες 5 θετικές.

12. Ποιο παιδί φαντάζεστε ότι θα συγκινηθεί περισσότερο από αυτήν την ιστορία;

Πιστεύω πως σε όλα τα παιδιά θα αρέσει αυτή η μικρή ιστορία. Δεν γνωρίζω αν θα συγκινηθούν. Ίσως συγκινηθούν ως ενήλικες που θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο… σαν ‘Τη Πόλη που Χορεύει και Προοδεύει’!

13. Η πρόοδος στην πόλη σας έχει κάποια σχέση με τη συνεργασία, τη δημιουργικότητα ή τη διαφορετικότητα;

Έχει σημαντική σχέση με τη συνεργασία και τη δημιουργικότητα!! Όλοι οι άνθρωποι, επειδή είμαστε μοναδικοί σιγουριά είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, μα με κοινές ανθρώπινες ανάγκες. Η διαφορετικότητα δεν είναι συνώνυμη με τον ανταγωνισμό. Ίσα ίσα, που είμαστε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και άρα θα μπορούμε να καταφέρουμε πολλά διαφορετικά πράγματα προς όφελος της πλειοψηφίας, ή καλύτερα του συνόλου.

14. Πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν τους διαβάζετε αυτό το παραμύθι; Σας έχουν πει κάτι που σας συγκίνησε;

Δεν έχω ακόμη προλάβω να το διαβάσω σε παιδιά. Αν και δύο από τα βιβλία που έχω γράψει, τα είχα καταθέσει αφότου πρώτα τα είχα διαβάσει σε παιδιά. Ωστόσο, οι ενήλικες που έχουν διαβάσει “Τη Πόλη που Χορεύει και Προοδεύει” μόνο θετικά μου έχουν πει· Πως το βρίσκουν σίγουρα ποιοτικό και ευχάριστο και πως θα το πάρουν για τα παιδιά τους.

15. Ποιο είναι το πιο “χορευτικό” στοιχείο του βιβλίου; Υπάρχει μουσικότητα και στον λόγο;

Το χορευτικό “στοιχείο” βρίσκεται σχεδόν παντού στο βιβλίο εκτός από τη στιγμή που έρχεται κάποιος πονηρά, για να τους κλέψει τη πρόοδο και τη χαρά και να τις πάει μακριά. Ξεκινάει με της γοργόνας την ουρά την οποία κουνάει στη θάλασσα χορευτικά, χαιρετώντας τα καράβια και όλους εμάς. Στον λόγο υπάρχει μουσικότητα και είναι γραμμένος ποιητικά, μοναχά για τα παιδιά.

16. Αν η πόλη του βιβλίου σας ήταν αληθινή, πώς θα την περιγράφατε με 3 λέξεις;

Χαρά

Όρεξη

Νοιάξιμο

17. Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο τεχνολογία. Πιστεύετε ότι μπορούν ακόμα να ονειρευτούν με ένα παραμύθι;

Βασικά μόνο με ένα παραμύθι μπορούν να ονειρευτούν! Γενικά, είναι πιο σύνηθες η τεχνολογία να κοιμίζει ένα άνθρωπο παρά να τον αφυπνίζει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και όπως έχω διαβάσει σε ένα άλλο βιβλίο προσωπικής ανάπτυξης «το όνειρο είναι ό,τι πιο πραγματικό υπάρχει» Elio D’Anna. Ας μην υποτιμάμε την δύναμη του βιβλίου, στο όνομα της τεχνολογίας. Δεν χρειάζεται να φτιάξουν τα παιδιά ένα κόσμο με βάση την οθόνη! Ας τα αφήσουμε να νιώθουν ‘ζωντανά’!

18. Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο; Θα συνεχίσει να “χορεύει” η έμπνευσή σας;

Η έμπνευση συνεχίζει να ‘χορεύει’ και αυτό που ετοιμάζεται είναι ένα ακόμα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Η Μάγισσα η Αναγκαζού». Είναι μία μάγισσα που αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που οι ίδιοι δεν θα ήθελαν να κάνουν. Το βιβλίο έχει παιδική ποιητική ροή. Και φυσικά, όπως και τα υπόλοιπα παιδικά βιβλία που έχω γράψει, δύσκολα/λυπητερά θέματα κυρίως κοινωνικής φύσεως, είναι γραμμένα στα παιδιά με έναν ευχάριστο τρόπο, όχι μόνο με σκοπό να εξωτερικεύσω ένα μήνυμα αλλά και με προσοχή στην ευαισθησία της παιδικής ψυχής.

Ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σας

Παύλος Τζιούρρου

Η συνέντευξη δόθηκε στην εκδότρια Αθανασία Στέφου Εκδόσεων Έσοπρον🌹