Πόλεμος...

Σε έναν κόσμο που βρίθει

και βουλιάζει στον βάλτο

της απληστίας, της αλαζονείας,

της πονηριάς και του εγωισμού

τολμώ να φορώ κατάσαρκα

την πανοπλία της αθωότητας.

Κι ας δείχνει ανίσχυρη επιφανειακά,

έχει μεγάλη αντοχή και δύναμη.

Τι ανώτερο από αυτήν;

Τι ιερότερο;

Η μάχη ετούτη προσώρας

αναπότρεπτα έχει χαθεί.

Οι αξίες πολιορκημένες και λεηλατημένες.

Λάφυρα πια για τους εχθρούς.

Της μάχης, όμως, όχι του πολέμου.

Απάτητα ακόμα κάποια ναρκοπέδια.

Έχουν αποφευχθεί πανηγυρικά

κάποιες εκρήξεις μίσους και κακίας.

Η τελική μάχη,

η καθοριστική για την έκβαση του πολέμου

και την περίτρανη επανάκτηση των τρόπαιων,

δεν έχει δοθεί ακόμα.

Δεν έχει γίνει η πραγματική επανάσταση.

Βρίσκεται προ των πυλών όμως.

Στο κρησφύγετό μου

καταστρώνω σχέδια

εναλλακτικής στρατηγικής...

Πρέπει να προετοιμαστώ

και να οπλιστώ πολύ καλά.

Να ακονίσω υπερβολικά

το πλαστικό σπαθί μου.

Να ενισχύσω παραπάνω

την ασπίδα της ακεραιότητας.

Να μάθω πώς να πολεμώ με δεξιοτεχνία,

χωρίς να σκοτώνω,

μόνο τραυματίζοντας

και μολύνοντας με αγάπη τον εχθρό.

Και να ξεθάψω μερικούς συμμάχους,

να τους θυμίσω τη ρώμη που κρύβουν μέσα τους,

για να τους έχω στο πλάι μου στο πεδίο της μάχης,

να είναι ακόμα μεγαλύτερες οι πιθανότητες

να κατατροπωθεί αυτήν τη φορά ο εχθρός.

*Γιώργος Τσιβελέκος, Το παιδί μέσα μου, Αυτοέκδοση, 2025, σσ. 50-51.