Πριν καιρό...

Πριν καιρό ο κόσμος είχε άλλη όψη και οι άνθρωποι άλλη μορφή. 

Χαμογελούσαν περισσότερο,  διασκέδαζαν όλοι μαζί. 

Το σπίτια ήταν πάντα ανοιχτά και καλεσμένοι όλοι. 

Πως άλλαξε ο καιρός και όλοι μαζί, μείναμε πλέον μόνοι. 

Δες τους στον δρόμο,  αγέλαστοι περπατάνε !

Ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν,  τι έμεινε για να αγαπάνε !

Πόσο πολύ μελαγχολία κρύβουν πίσω από το χαμόγελό τους.

Νομίζω ότι ξέχασαν να ζούνε,  έχασαν το όνειρό τους. 

Τίποτα δεν καλλιέργησαν, που να τους δώσει λίγη ευτυχία. 

Κλείστηκαν στις πολυτέλειες και σε μια ζωή που μοιάζει ταχεία. 

Ξέχασαν να χαμογελούν,  αστεία να λένε μεταξύ τους. 

Θυμήθηκαν να πονούν,  βολεύτηκαν στην άδεια ύπαρξη τους. 

Να αλλάξουν τώρα δεν το θέλουν,  συνήθισαν στο τίποτα τους. 

Έγινε μέρος της ζωής τους,  η λύπη τους κι η δυστυχία τους! 

Πρόσεξε τι συνηθίζεις,  επειδή έγινε κομμάτι της ζωής σου. 

Δεν σημαίνει πως είναι σωστό και ότι πρέπει να είναι αυτό μαζί σου. 

Κακό πράγμα η συνήθεια,  όταν δεν έχει κάτι για να σου προσφέρει. 

Γιατί δεν το αλλάζεις αυτό; Συνήθισε η ψυχή σου, να υποφέρει;

Δεν είναι ο άνθρωπος μικρός,  ασήμαντος, χωρίς να παίρνει αποφάσεις. 

Σήκω λοιπόν!

Όρθιος να σταθείς,  φτάνουν οι τόσες προφάσεις!

Γιατί να ζεις, αυτό που δεν θες κι ούτε σε ευχαριστεί;

Γιατί δεν αρχίζεις,  τώρα δα,  να κάνεις μια ανατροπή;

Γκρέμισε ότι σε πόνεσε,  ότι σου στέρησε ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Άρχισε να σηκώνεσαι, δεν είσαι δούλος της ζωής μα είσαι στρατηγός!

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας 🌹