Οταν υποκλήθηκε μπροστά μου ο Δαίμονας...

Κανένας δεν γνωρίζει τις αδυναμίες μου περισσότερο από τον δαίμονα.

Πάντα βρίσκει τρόπο να με δελεάσει.

Όπως το φίδι στο δέντρο με τον απαγορευμένο καρπό.

Δολοπλόκος.

Έχει απίστευτη πονηριά και προσπαθεί να τυλίξει τις ανυποψίαστες ψυχές σαν μια κόλλα χαρτί.

Τις ποθεί.

Όχι όλες.

Συγκεκριμένα ποθεί αυτές που προσπαθούν.

Αυτές που προσεύχονται.

Αυτές που έχουν οδηγό τον Χριστό.

Την Παναγία.

Τους Αγγέλους.

Τους Αγίους και τις Αγίες.

Ποθεί πολύ να νικήσει τον Χριστό.

Θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο μέσα από το σκοτάδι.

Γιατί ο δαίμονας είναι το απόλυτο σκοτάδι.

Τι τον εξολοθρεύει;

Η προσευχή.

Τι τον καίει;

Το θυμιατό.

Τι τον διώχνει;

Η ευχή η δυνατή.

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς".

Το κομποσχοίνι στο χέρι μου κρατώ και προσεύχομαι όσο μπορώ.

Στον δρόμο του Χριστού να βαδίζω και τον πονηρό να εξορκίζω.

Έτσι λοιπόν μπροστά μου ευθύς παρουσιάστηκε ως άνθρωπος.

Ως άντρας γοητευτικός.

Προσπάθησε να με σαγηνεύσει.

Μπλόφαρα γιατί μπορώ.

Για να δω μέχρι που θα φτάσει...

Συνέχισε την πολιορκία με μεθόδους που γνωρίζω, κι όταν προσπάθησε να μπει στην σκέψη μου θαρρώ πως με ηρεμία του απαντήσα εγώ πως την πίστη μου δεν την πουλώ.

"Κι αν την ψυχή μου θες να σου χαρίσω έμπλεξες άσχημα μαζί μου οφείλω να σε πληροφορήσω."

Κι αφού μπροστά μου στάθηκε κοιτώντας με στα μάτια γονάτισε μου φίλησε τα χέρια και χάθηκε για πάντα.

Αυτή είναι η πίστη μου.

Πιο δυνατή.

Πιο ζωντανή.

Κάθε δοκιμασία με κάνει πιο σκληρή.

Τον δαίμονα θέλω να σβήσω και μέσα στο δρόμο του Χριστού να βαδίζω.

Θα σε αποτελειώσω.

Θα το δεις γιατί ο Χριστός είναι μόνος νικητής κι αν είναι θέλημα δικό Του να σε βγάλω από την μέση, μόνο η δύναμη της ψυχής μου και της πίστης μου θα σε καταστρέψει.

Χρυσάνθη Σεργίνη 🌹