ΟΝΕΙΡΑ

ΑΓΙΟΥΜΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Κλείσαμε την πόρτα

κι αφού ανάψαμε τα φώτα,

κουρνιάσαμε σε μια γωνιά της κάμαρας μας για να στοιχειώσουμε το χρόνο πάλι απ την αρχή...

Με δάχτυλα ματωμένα σκάβαμε τους τοίχους για να ξεθάψουμε όνειρα που ντύσαμε με φτερά

μα,

αυτά δεν πέταξαν ποτέ...

Όνειρα σε λήθαργο, δικά μας γλυκά,

όνειρα μυστικά, πονεμένα που σαν κειμίλια τα θάψαμε ίσως γιατί ποτέ μας τα παράθυρα δεν ανοίξαμε να μπει η μυρωδιά του δυόσμου και ένα χάδι παιδικό δεν αρκούσε για να τα αναστήσει...

Όνειρα που μέστωσαν πια μες τις ρωγμές του χρόνου, καρτερούν

μια άνοιξη ακόμα...

ΑΓΙΟΥΜΠΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ