Ξέρω έναν λυπημένο

Ήξερα έναν λυπημένο, που τα είχε βάλει με την ζωή.

Νόμιζε πως όλα ήταν μαύρα και πουθενά δεν έβρισκε χαρά λιγοστή.

Τα έβαζε με τον εαυτό του, συνέχεια, δεν έβρισκε την παρηγοριά.

Νόμιζε πως είχε αδικηθεί, αλλού όμως κρυβόταν η δική του'συμφορά'.

Ένα 'ευχαριστώ' για ότι απόκτησε, ποτέ δεν είχε πει.

Έμαθε στο 'κλάμα', γιατί αυτό ήταν εύκολο πολύ!

Μέσα στο παράπονο του, είχε ζήσει όλη του την ζωή.

Αφού και αυτή ήταν τόσο άδεια, στενάχωρη και κενή.

Άλλωστε τόσο πολύ καλλιέργησε, την γκρίνια και την γρουσουζιά.

Που αυτές οι 'ερωμένες' του, δεν του κρατούσαν χαρούμενη συντροφιά.

Δεν ήταν έτσι η ζωή του, γιατί πολλά δεν είχε κατακτήσει.

Όμως ήταν έτσι, γιατί όλα τα δυσάρεστα, είχε καλλιεργήσει.

Αν μπορούσε για λίγο, να ένιωθε μια μικρή χαρά.

Τότε θα έσβηνε η λύπη, έστω και προσωρινά.

Όμως έτσι έκανε σε όλη του την ζωή.

Παράπονα και λάθη, πως να γιατρευτεί;

Αφού τον ίδιο του τον εαυτό, τον κερνούσε τόσο πόνο και οργή.

Γιατί να έρθει η χαρά και ποια η αιτία για να γεννηθεί.

Έδωσε στην ψυχή του, όλα τα έρημα και δύστυχα τοπία.

Εκεί που δεν ανθίζει η καρδιά και κυριαρχεί η πλήξη και η ανοία.

Ξέρω πολύ καλά, ποιος κατέστρεψε την ζωή του.

Ποιος μαύρισε και ατύχησε τόσο πολύ η ψυχή του.

Ο ίδιος θέλησε να μην προχωρήσει, να μην συνεχίσει πράγματα να κατακτά.

Πίσω έμεινε, δεν θέλησε ούτε προσπάθησε τον εαυτό του,έστω λίγο να αγαπά.

Για ποια επιτυχία να μιλήσει και για ποια προκοπή;

Ότι κι αν είχε αγαπήσει, σίγουρα δεν ήταν η δική του η ψυχή.

Πάντα έβλεπε ότι δεν αφορούσε τον ίδιο και τους ανθρώπους που αγαπά.

Έζησε λέγοντας 'τυχερά είναι όλα πια'.

Ήθελε να πιστεύει και το επαναλάμβανε πολλές φορές.

'Άλλοι πέτυχαν και ζουν στον ήλιο, αποτυχημένος εγώ, γυρνώ μες τις βροχές'.

Σαν να μην κατάλαβε, ότι εμείς φτιάχνουμε αυτό που ζούμε.

Και πρώτα από όλα, την τύχη που επιζητούμε.

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας 🌹