Νόσος,η νοσώ...

Κυκλοφορώ με  μία ταμπέλα κολλημένη στον λαιμό μου.

Λευκή με μαύρα γράμματα.

Φυσικά, αναρωτιέται κανείς γιατί είναι με μουτζούρες...

Συλλαβίζουν οι περαστικοί,

αφορμή να με κοιτάξουν.

Θα κερδίσω την παρτίδα ετούτη;

Και τα βλέμματα στραμμένα εκεί που πρέπει.

Είναι καχύποπτοι όλοι.

Η άγνοια τους κάνει περίεργους. Ανήκω στα λάθη της φύσης; 

Περνούν τα χρόνια και η μουτζούρες αυξάνονται. 

Προσπαθώ να ανασύρω αναμνήσεις.

Η περγουλιά...

Τα τσαμπιά με τα σταφύλια...

Κόκκινα, ροζ και πράσινα.

Πολλών ειδών.

Έξω, η αυλή λάμπει από πάστρα.

Η μυρωδιά του ασβέστη...

Τα λιγκόνια περπατούν στον ασβεστωμένο κορμό των δέντρων.

Πάνω στα ξύλα που κρατούν τις περγουλιές, στέκονται στη παράταξη τα κλουβιά με τις καρδερίνες, από τις θηλιές καλά ασφαλή, μην πέσει κανένα και λαβωθεί.

Πριν το σούρουπο, τα παίρνω μέσα να σωθούν από τις νυχτερίδες

και τα εχθρικά πουλιά της νύχτας.

Ξαπλωμένη στο ράντζο της γιαγιάς...

Θυμάμαι...

Θυμάμαι;

Τελικά, το μόνο που καταφέρνω

είναι να σφίγγεται το μυαλό μου πιο πολύ.

Κρυστάλλινοι ήχοι ανταμώνουν με τα μαγνητικά πεδία του εγκεφάλου μου, κάνοντάς με να είμαι διαφορετική.

"Άγνοια κινδύνου", ψιθυρίζουν...

Ιδέα δεν έχουν.

Η ταμπέλα στον λαιμό μου δυσδιάκριτη.

Άνοια λέγεται.

Τρίβω με τα χέρια μου τον μαρκαδόρο.

Νυσάφι πια.

Η ζωή μού πήρε ότι πιο πολύτιμο μού είχε προσφέρει.

Μου άρπαξε το παρελθόν.

Το έκανε μελλοντική φορμόλη.

Η ταμπέλα έγραφε:

"Ευαγγελία.....

Οδός.....

Αριθμός....."

Αφιερωμένο στη δική μου αγαπημένη.

Συνονόματη εγγονή της.

Γλωσσάρι: περγουλιά - κληματαριά 

Λιγκόνια - μυρμήγκια 

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹