Μνήμες! Κατερίνα Πήττα 🌹

Καλπάζει ο νους σαν άτι αλαφρό...

Και να! Ξανά στη χώρα των θαυμάτων,

εικόνες φέρνει χρόνων παιδικάτων!

Κι οι θύμησες στης μνήμης τον αφρό,

ξυπνούν μες στην αχλή των θροϊσμάτων:

Στην απλωσιά του κάμπου το σεργιάνι,

πιασμένη απ΄ της μάνας το φουστάνι,

σε παντελόνι ντρίλινο η αγάπη

και στης γιαγιάς το τρύπιο το τσουράπι!

Για κοίτα, τώρα όλα ζωντανεύουν,

χρυσά τα στάχυα-θάλασσες-σαλεύουν.

Μια νάκα κρεμασμένη στην καλύβα,

η ανάσα μας κομμένη απ΄ το λίβα.

Παντόφλες λαστιχένιες η μητέρα,

μορφή σαν ντελικάτη Παναγία,

βαδίζει σαν του ήλιου θυγατέρα!

Στον κόρφο στάζ΄ ιδρώτας κι ευλογία,

φακιόλι στα εβένινα μαλλιά της,

αερικό του χωραφιού η θωριά της!

Και παίρνω στο κατόπι τον πατέρα:

Καπνών και ντοματιών λεπτή ευωδία,

μεθάει το μυαλό και τον αέρα

στης μέρας την ευλογημένη ευδία!

Στην πλάτη του αξίνα φορτωμένη,

τσιγάρο σέρτικο του καίει το στόμα,

φωτιά στα δυο του μάτια αναμμένη,

στα χέρια τ΄ ανασταίνεται το χώμα!

Μοσχοβολά η φτώχεια στο λιοπύρι,

μουσκεύει στο λαιμό του το πεσκίρι,

τον χάνω μες στ΄ αυλάκια και τις γράνες,

στων τζιτζικιών τους ράθυμους παιάνες!

Κι ευθύς στη στέρνα τρέχω τη μεγάλη,

χαζεύω τα βατράχια που κοάζουν,

νερόφιδα που το κορμί τους λιάζουν.

Γυρίζω πίσω στο δασύ μποστάνι...

Τους κατιφέδες σκύβω και μυρίζω...

Μικρό παιδί, περιβολιού αλάνι,

γλιστρώ μες στις βραγιές και τις λακκούβες,

τσαλαπατώ στις λάσπες και τσιρίζω...

Μα, έλα, που της ζήσης μόνη έννοια,

κείνη η κούκλα η καλαμποκένια!

Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου,

την κόβω, τις πλεξούδες της ξαγκλίζω,

στα γόνατα την γλυκοταχταρίζω

και λόγια τρυφερά της ψιθυρίζω.

Μ΄ απόκαμα... Και έφτασε το βράδυ!

Το καντηλάκι τ΄ ουρανού ανάβει,

γονιών ανάσα η ψυχή μου ψαύει:

Ένα φιλί στο μέτωπο, ένα χάδι...

Κι ολόσπαρτη η νύχτα απ΄ αστέρια,

κρεμάστηκε στα δυο μικρά μου χέρια!

® Κατερίνα Πήττα

Από την ποιητική μου συλλογή "ΤΟ ΚΡΗΔΕΜΝΟΝ ΤΗΣ ΛΕΥΚΟΘΕΑΣ"

Εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ.