Μάτια στην λησμονιά αφημένα της...

Οι δρόμοι με περαστικούς πλημμυρισμένοι ,

οι τοίχοι παντού στολισμένοι ,

λαμπιόνια πολύχρωμα μαγεύουν ,

φως γιορτινό εκπέμπουν !

Ο κόσμος τρέχει να προλάβει ,

τα καταστήματα αδειάζει !

Μοναδική τους είναι φροντίδα !

Πόσο καταναλωτική κοινωνία !

Γιορτάζουμε την αγάπη ,

ο Θεάνθρωπος ήρθε

να την διδάξει !

Ναι την Αγάπη ,μην το ξεχάσεις !

Απ´ το παραθύρι κοιτάζει ,

με θλίψη στην ψυχή ,

με μάτια δακρυσμένα ,

στην λησμονιά αφημένα !

Περιμένει και για εκείνον ,

Το αστέρι να φέξει !

Κάποιος να του κρατήσει το χέρι,

ένα χαμόγελο να του δωρίσει ,

με καλωσύνη να ψιθυρίσει !

Σταμάτα μην δακρύζεις ,

Αγάπη και εσύ αξίζεις !

Ναι Αγάπη , μεγάλη ,

σαν κάθε καρδιά άλλη !

Υ.Γ Από Εμπειρία μου 20 χρόνων είναι δημιουργημένο αυτό το ποίημα !

Ευαγγελία Μανώλ 12/12/25