Η τελευταία πνοή...

Σε βρήκα μέσα στο βιβλίο,ήταν σκονισμένο,και παραπεταμένο.

Είδα φωτογραφίες σου...

Κάθε σελίδα ήταν και μία βελονιά στο κεντίδι  της ζωής μου.

Είχε και ζωγραφιές...

Έχω γεράσει και τα χέρια μου γέμισαν κηλίδες, κάθε μία έχει και ένα λόγο, μία ανάμνηση.

Τι σου έλεγα λοιπόν;

Μιλούσα στα γράμματα που συλλάβιζα.

Προσπαθούσα να διαβάσω μία λέξη, και έπειτα μία πρόταση.

Δεν ήξερα βλέπεις την αλφαβήτα.

Την έμαθα κρυφά από όλους.

"Είσαι αγράμματη, δεν ξέρεις

τι είναι αυτά τα μικρά μαγικά σύμβολα;"

Επαναλάμβανα κάθε μέρα στον εαυτό μου.

Μεροδούλι μεροφάι στην ταβέρνα,στο ράντσο, τις νύχτες πάλευα με τις αράχνες και τα λιγκόνια στο κατώι, και αυτό πολύ μου ήταν...

Εκεί σε βρήκα, ήταν δερματόδετο και έμοιαζε ακριβό...

Όμορφος, αρρενωπός, στο εξώφυλλο, είχες φτάσει στο απόγειο των ονείρων σου.

Σε κοιτούσα και άγγιζα το ωραίο εξώφυλλο και φωτογραφίες. 

Θα μάθω τι γράφεις... έλεγα πεισμωμένη...

Λέξη, λέξη πέρασαν τα δικά μου χρόνια ...

Συλλάβιζα...

Μα έμαθα.

Το κλάμα βαλαντώνει  το είναι μου.

Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω  τι ήταν όλα αυτά στο βιβλίο σου.

Για μένα έγραφες.!

Εδώ λες την φράση: "κομμάτι της ψυχής μου... Αντιγόνη μου"...

Με αγάπησες πολύ!

Πιο κάτω διαβάζω συλλαβιστά:

Μένω στο χθες για το ευοίωνο αύριο"

Κάτι όμορφο σημαίνει αυτό...

Άργησα να σε πιστέψω!

Συγχώρεσέ με!

Στης ταβέρνας το κατώι στο ντιβάνι το στενό ....απόθεσα την ψυχή μου.

Στην τελευταία σελίδα έγραφες:

"Στην Αντιγόνη μου" 

Για μένα έλεγες!

Για μένα,για μένα!

Μάτια κλειστά...

Σε ευχαριστώ.

Αντίο..

Τουλάχιστον ξέρω πως με αγάπησες.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Συγγραφέας 🌹